prólogo

-Pierwsza zasada brzmi: nie przywiązuj się. 

-A kolejna?

-O niej porozmawiamy, jak uda Ci się nie złamać pierwszej.

Stałam tam, całkowicie nieświadoma tego co widzę. Puściłam dłoń Harry'ego i zakryłam twarz rękawami bluzy, powoli zaczynając cofać się w stronę korytarza.W tym jednym, jedynym momencie, wszystkie moje uczucia zniknęły. Obraz przede mną zaczął się zamazywać, tworząc jasne plamy. Moje dłonie wędrują do policzka, czując słoną ciecz spływającą po twarzy. Mimo, że jest to zaledwie kilka kropel, czuję jakbym w nich tonęła. Czasami są dnie kiedy krzyczę, głośne krzyczę. Właściwie to Rusty, krzyczy widząc mnie w takim, a nie innym stanie. Wtedy mógł mi jakoś mi pomóc, ale nie tym razem. Mam wrażenie, że każdy mój ruch trwa wiecznie, a w efekcie końcowym dalej stoję w tym samym miejscu. Mam w sobie uczucie, które niszczy mnie od środka. W głowie zbudowałam stos z kłamstw i złudzeń, którymi codziennie mnie karmili. Zagryzłam mocno wargi, czując metaliczny posmak krwi. Moje delikatne wargi uwalniają czerwoną substancje, która swobodnie spływa po bladej twarzy. Wszystkie wirujące słowa w mojej głowie, brzmią nie tak. Wszystko okazało się nieprawdziwe. Wraz z kolejnym atakiem płaczu, czuję ogromny ból, który rozsadza mnie od środka. Pustka. To uczucie towarzyszy mi od jakiegoś czasu i nie chce zniknąć. Brak pozytywnych uczuć. Każdego dnia coraz bardziej niszczą mnie ludzie, którzy byli dla mnie najważniejsi. Czuję, jakby odebrali mi cały świat.

-Chanel! Nie wygłupiaj się i chodź tutaj!

Przemęczony głos Harry'ego, dotarł do mnie dopiero, gdy odwróciłam się w jego stronę. Dawna Chanel pewnie by posłuchała brata, ale nie ta nowa.

-To boli, strasznie boli...

Stałam w tym samym miejscu, nie będąc w stanie wykonać jakikolwiek ruch. Moje brązowe oczy z uwagą analizowały jego twarz.

-Twoje usta?

Szept, pod osłoną cichej nocy, brzmiał jak przeraźliwy krzyk. Momentalnie przyłożyłam dłoń do ust, zdając sobie sprawę, że w dalszym ciągu sączy się z nich krew. Potrząsnęłam głową, starając się uspokoić nierówne bicie serca.

-Moje serce, Harry.

Poczułam jak moja głowa pulsuje, jak serce bije coraz szybciej. Miałam wrażenie, że moje nogi robią się coraz cięższe. W pewnym momencie upadłam na kolana, czując jak nogi uginają się pod moim ciężarem. Patrzę na niego, a obraz przed moimi oczami zamazuje się, przez coraz większą ilość łez

-Znasz to uczucie? Na początku wszystko jest tak idealnie, że aż chce się żyć. Mijają kolejne dnie, a wszystko traci swój wdzięk. Wszystko jest szare, niewyraźne, traci swój blask. Osoba, która była dla ciebie cholernym "wszystkim" zabiera twoje serce i cały świat.

-O czym ty mówisz?

Jego twarz wykrzywiła się w kompletnym szoku. Kiedy milczę przez dłuższą chwilę, widzę jak nadzieja z jego oczu tak po prostu wygasa. Przez chwilę stoję w kompletnym szoku, otwieram usta, ale nie wydobywa się z nich żaden dźwięk. Dopiero, gdy biorę głębszy wdech, wypowiadam słowa, które sprawiają, że oczy mojego brata wpatrują się we mnie z bólem:

-Umieram.

Więc na początku był to prolog do mojego nowego bloga, ale ostatecznie wszystko zmieniłam i dodałam tutaj, bo moim zdaniem tak jest lepiej.

Miałam jeszcze inny zwiastun do EMIAC, ale nie mogę go znaleźć, więc chwilowo musicie zadowolić się tym.

CZYTASZ=KOMETUJESZ 
40 komentarzy - pierwszy rozdział :)