Capítulo Doce

,,Żyj dalej, tak jakbym nie istniała, tak jakby nigdy nie było nas"

~histerycznie

Od samego wspomnienia tamtych słów, zakręciło mi się w głowie ze szczęścia. Uświadomiłam sobie, że nie wiem, czy Niall mówił poważnie.W myślach zaczęły pojawiać się wątpliwości, co do tego, jak by to było, gdybym ja i Niall rzeczywiście stworzyli parę. Horan przyznał, że mógłby rzucić dla mnie dziewczynę. Jeśli wszystko okaże się prawdą, to kto wie? Czasami naprawdę go nienawidziłam. Za to, że od początku był idiotą. Za to, że na każdym kroku próbował mi dogryźć. Za to, że zaczął swój związek z Sue. Za to, że mam do niego taką cholerną słabość. Piękny, melodyjny śmiech ponownie rozbrzmiał w myślach, przypominając sobie o ostaniach snach. Od kilku dni, śnią mi się złe rzeczy z Niallem. Znasz to uczucie? Kiedy podczas snu, czujesz się jakbyś spadała w przepaść? W głowie masz mętlik, próbujesz zrozumieć, dlaczego on, jednak nigdy nie dostajesz odpowiedzi. W moich snach, to ja zawodzę. Zawsze zrobię coś, co sprawi, że ciągnę go w przepaść. A w głowie non stop mam obraz jego twarzy. Jest smutny, rozczarowany, zawiedziony...mną. Jego smutek zawsze dotykał mojego serca. I chociaż wszystko działo się w moich snach, czułam się okrutnie, wiedząc, że go zawiodłam i nie mogłam tego zmienić, choć tak bardzo chciałam. W głowie czuję pustkę. Wspomnienia ze snu nie dają mi odpowiedzi na wszystkie pytania. Czy to możliwe, że Horan mówił szczerze? Gdy chcę przypomnieć sobie więcej szczegółów głowa zaczyna boleć mnie niemiłosiernie, więc postanawiam dać sobie z tym spokój. Głęboka niepewność, która kręciła się w mojej głowie została zamknięta na klucz. Zmrużyłam oczy, przyglądając się delikatnym rysom twarzy blondyna. Serce momentalnie przyspieszyło rytmu, wywołując wewnętrzny paraliż. Chociaż bardzo chciałam, nie potrafiłam się poruszyć. Wiele razy jako zwykła dziewczyna wyobrażałam sobie sytuację, w której gwiazda muzyki pop, chce rzucić swoją dziewczynę dla mnie. Układałam w głowie milion różnych dialogów, jednak w tej chwili żaden z nich nie przychodził mi do głowy. Zupełna pustka. Kłębek myśli przerywany głośnym biciem serca. Czułam jakby każda sekunda stawała się godziną. Nasze oczy się spotkały, tak jak dusze. Przymknęłam powieki, czując jego wargi na swoich ustach. Przycisnął moje drobne ciało bliżej siebie. Poczułam przyjemny dreszcz i ciepło na całym ciele. Cały świat zniknął. Jego język rozchylił moje wargi i poczułam ciepło w swoich ustach. Na początku nie oddałam pocałunku, ale po chwili odwzajemniłam go. Nawet jeśli wiedziałam, że robimy źle, to nie mogłam się powstrzymać, ponieważ jego pocałunki były tym, czego chciałam i co sprawiało, że czułam się dobrze. Nagle blondyn przycisnął mnie do siebie jeszcze bliżej, napierając na mnie jeszcze mocniej, bardziej zdecydowanie. W pewnej chwili nasze usta oderwały się od siebie, desperacko szukając powietrza.
-To było hmm - sapnął próbując wyrównać oddech i nieco obniżyć tętno. Spuściłam wzrok. Dziwne uczucie w brzuchu. Tak, to chyba wyrzuty sumienia. Przełknęłam głośno ślinę, wyobrażając sobie, że zdradziłam Justina. W myślach zaczęłam sobie tłumaczyć, że to tylko nic nie znaczący pocałunek, ale po chwili przestałam. On znaczył, przynajmniej dla mnie. W końcu podniosłam głowę i spojrzałam mu w oczy.
-Niepotrzebne, złe, nic nieznaczące - powiedziałam cicho, prawie szeptem i poczułam jakbym wymierzyła cios w policzek, jemu i samej sobie. Teraz będzie najlepsza część - jestem największą idiotką na świecie. Wydawało mi się, ze jestem przystanią, a byłam niestety tylko portem. Zastanówmy się - jeśli Niall'owi by zależało to tak na zdrowy rozum nie spotykał się z Sue. Nie uważasz, że gdybym była ważna to zrobiłby wszystko by być ze mną? Jeśli mężczyźnie naprawdę na czymś zależy to przeniesie góry, żeby być z kobietą, którą faktycznie kocha i nie ma wtedy dla niego rzeczy niemożliwych. W moim przypadku niestety tak nie ma i to niszczy mnie od środka. Następna sprawa, co by się stało gdybym wygrała? Niall zostawia Sue dla mnie. Co dalej? Podejrzewam, ze żyłabym w ciągłym strachu i podejrzeniach, ze pewnego pięknego dnia odejdzie. No bo skoro już raz zostawił dziewczynę to skąd pewność, że nie zrobi tego ponownie? Zastanawiam się, czy to siedzi w mojej głowie, czy to jest realny problem? Mam wrażenie, że spadam, staczam się na dno i pewnego dnia nie będę w stanie się podnieść. Nikt nie wyciągnie w moją stronę pomocnej dłoni, nie pomoże. Wręcz przeciwnie, będą pchali mnie jeszcze głębiej i zakryją ogromną pokrywą, żeby mieć pewność, że nigdy się z niej nie wydostanę. Jestem abstrakcją, nieznaczącą wiele w tym świecie. To strasznie boli.
-Całkowicie się z tobą zgadzam, Chan. Nic nie znaczyło - szepnął posyłając mi szczery uśmiech. I wtedy moje serce zaczęło pękać na milion drobnych kawałeczków, które w żaden sposób nie można poskładać. Nie takiej odpowiedzi się spodziewałam, to nie tak miało wyglądać. W głowie mam mętlik, mój mózg nie może znieść planów jakie szykuje mi serce. Moja dusza obumiera, przestaje istnieć. Do oczu napływają łzy, które w żaden sposób nie mogę powstrzymać. Zaczynam podejrzewać, że coś jest ze mną mocno nie w porządku. Jakbym miała jakieś rozdwojenie jaźni. W jednej chwili nie chce być blisko niego, a w drugiej niemal błagam, żeby nie odchodził.
-Muszę iść, za chwilę padnę - mruknęłam wstając z miejsca. Nie odrywając wzroku od drzwi, pokierowałam się w stronę swojego pokoju. Idąc po schodach jak w transie powtarzałam w głowie "Nic nie znaczyło" Powtarzam słowa, które rozerwały na strzępy moje serce, które zabrały cały mój świat. On chyba nie zdawał sobie sprawy ile te słowa mnie kosztowały. Może trudno w to uwierzyć, ale ja też mam psychikę, która z dnia na dzień staje się coraz bardziej raniona. Otworzyłam drzwi do swojego pokoju i z hukiem je zamknęłam. Zatrzymałam się przed lustrem, które wsiało na ścianie i tępo wpatrywałam w swoje odbicie. Nienawidzę swojego odbicia, nienawidzę tej osoby, którą widzę w lustrze. Jest taka słaba i z każdą chwilą umiera. Westchnęłam głośno, kładąc się na łóżku, przytulając poduszkę i zamykając oczy. Walczę by zapomnieć.
-Chanel, Chanel obudź się. Tak strasznie przepraszam - gwałtownie podniosłam się do pozycji siedzącej i otworzyłam oczy. Pierwszy widok po obudzeniu? Przerażona twarz mojego brata. Otworzyłam szeroko oczy, przyglądając mu się ze zdziwieniem. Jego włosy, które zawsze były idealnie ułożone, wyglądały jakby nigdy nie widziały grzebienia. Jego mina natomiast nie wróżyła miłych rzeczy.
-Harry? Co się stało? - spytałam mając nadzieje, że Harry okaże się na tyle inteligentny, żeby opowiedzieć mi co się dzieje. On natomiast w kółko powtarzał "Przepraszam, przepraszam" zupełnie jakby bał się, że ktoś zrobi mu krzywdę. A może on bał się mnie? - Harry - mruknęłam cicho, przyglądając się mu - Powiedz, co się stało.
-Ale obiecaj, że nie będziesz krzyczeć i mnie nie zabijesz - powiedział na, co jęknęłam pod nosem. Czując na sobie jego przenikliwe spojrzenie podniosłam ręce w geście obronnym, co jednoznacznie oznaczało poddanie się.
-No dobra, obiecuję, a teraz mów co się stało - mruknęłam w skupieniu przyglądając się brunetowi. Harry spojrzał na mnie niepewnym wzrokiem, na co zaśmiałam się pod nosem. Co się stało, że mój brat nagle zaczął się mnie bać? Przegryzłam wnętrze policzka i w skupieniu czekałam na jakąkolwiek odpowiedz z jego strony.
-A więc, wiesz, że wczoraj trochę zabalowałem i się upiłem, tak? - spytał nie odrywając ode mnie wzroku. Przytaknęłam niepewnie głową, co oznaczało "tak" Harry wziął głęboki oddech, po czym kontynuował - Wczoraj byłem aż tak upity, że cieszyłem się, że ty i Niall ehemmm - chrząknął głośno, przegryzając wargę. Poczułam jak moje policzki robią się gorące, spuściłam głowę, nie chcąc aby Harry to zauważył - Więc, wczoraj kiedy ty i Niall wymienialiście ślinę nagrałem was i przez przypadek wrzuciłem film na youtube - szepnął zamykając oczy.
-Harry wszystko jest w porządku. Nie przejmuj się - mruknęłam biorąc oddech i głęboko oddychając, jakby to miało w czymś pomóc. Oszukuję wszystkich dookoła, mówiąc że wszystko jest w porządku, naiwnie wierząc, że w końcu tak będzie. Ale hej! Co miałam zrobić? Nawrzeszczeć na niego i powyzywać? Przecież już czuje się podle, wiedząc, że zrobił źle - Kurwa! Harry! - usłyszałam trzask drzwi i wrzaski blondyna. Automatycznie przewróciłam oczami, wiedząc co za chwilę się wydarzy. Harry panicznie zaczął rozglądać się po moim pokoju, szukając miejsca do ukrycia. Parsknęłam śmiechem. To było zabawne, widząc przestraszonego bruneta. Wyglądał wtedy tak śmiesznie. Szybko jednak moja mina zmieniła się w grymas, widząc wściekłego blondyna kierującego się w stronę Harry'ego.
-Nawet do niego nie podchodź! - wrzasnęłam wyciągając przed siebie ręce w geście obronnym. Cała ta sytuacja musiała wyglądać dość żałośnie, ponieważ Niall parsknął śmiechem. Niespodzianka? Nikt nie może tknąć Harry'ego, no może oprócz mnie.
-I ty go jeszcze bronisz?! - wrzasnął z całych sił, wrzask był tak wysoki, że musiałam zatkać sobie uszy. Powoli zaczęłam zastanawiać się, czy czasem nie uszkodził sobie gardła. Jego twarz zdradzała naraz z tysiąc emocji. Był na mnie cholernie zły. A przecież nic takiego nie zrobiłam.
-Nie krzycz na mnie! - wrzasnęłam, czując, że moja frustracja w końcu musi znaleźć jakieś ujście.
-Dość! - wrzasnął znajomy głos. Momentalnie odwróciłam się w tamtą stronę i zamarłam. Mój tato stał i ze skrzyżowanymi rękami opierał się o framugę drzwi - Niall, Chanel...chyba musimy sobie coś wyjaśnić - powiedział to tak ostro, ze momentalnie po ciele przeszły mnie ciarki.
Tato tu jest.
On wie o pocałunku.
Jest strasznie zły.
I nie zamierza wyjść bez rozmowy ze mną i Niall'em.

Przepraszam za tak długą przerwę, ale przygotowania do szkoły i teraz nauka. Jestem w trzeciej gimnazjum, trzeba wziąść się w garść. Jakieś pytania?

ASK

PS chyba się wypalam, rozdziały wychodzą beznadziejnie i nikt tego nie komentuje. Jest sens pisać dalej?