Capítulo Once

Gdy cię nie widzę, nie wzdycham, nie płaczę,

Nie tracę zmysłów, kiedy cię zobaczę;

Jednakże gdy cię długo nie oglądam,

Czegoś mi braknie, kogoś widzieć żądam;

I tęskniąc sobie zadaję pytanie:

Czy to jest przyjaźń? czy to jest kochanie?

- Adam Mickiewicz

Wędrując szłam już kilka godzin bez celu. Pochmurna pogoda coraz bardziej dawała o sobie znak. Zimny powiew wiatru strącił z głowy mój kaptur. Westchnęłam głośno i rozejrzałam się po okolicy. Szybkim krokiem ruszyłam w stronę wolnej ławki i usiadłam na niej. Z oddali dostrzegłam plac zabaw. Przymknęłam na chwilę powieki przypominając sobie moje dzieciństwo z czasu piaskownicy. To już nie te lata, pomyślałam otwierając oczy. Kiedyś jak byłam mała zawsze marzyłam aby być dorosłą. Jednak nie wiedziałam, że to aż takie trudne. Te wszystkie problemy, uczucia, kłótnie i kłopoty, nie wspominając już o nauce, która swoją drogą nie za dobrze mi idzie. Powoli zastanawiam się, czy moje życie ma sens. Boję się, że nie utrzymam fasady, opadnie ze mnie tynk i zacznę prześwitywać. I chciałabym wiedzieć co jest ze mną nie w porządku. Od kilku dni czuję się, jakby ktoś zabrał mi grunt spod nóg. Masz szczęście dziewczyno, że nie masz takich kłopotów jak ja i nie jesteś mną. Wszyscy macie. No bo, kto normalny zaczyna swój związek nie będąc pewien swoich uczuć? Ludzie patrzą na mnie i myślą "ona nie jest zwyczajna, pewnie ma życie jak z bajki" A ja po prostu marze aby pewnego dnia stracić pamięć i zacząć życie od nowa. Trudno w to uwierzyć, prawda? Pewnie zastanawiacie się, co jest ze mną nie w porządku. Odpowiedź jest prosta; wszystko. Nie dość, że jestem leniwa to mam problemy z własnymi uczuciami. Nigdy nie potrafiłam powiedzieć, co naprawdę leży mi na sercu. Nikt nigdy nie wiedział, o co mi chodzi. I to mnie zabijało od środka. Jestem nieprzeciętnie pyskata i nie boję się przywalić chłopakowi. Irytuje i wkurzam jednocześnie. Twarda, ale tak na prawdę słaba. Codziennie powinniście ważyć słowa, aby mnie nie urazić. Oschła, a reaguję choćby na niewielki gest ogromnym wzruszeniem. Wariatka, która cały dzień potrafi być obrażona i zdenerwowana, a później się całuje. Tak, mam na myśli Niall'a. Zawsze wiem co powiedzieć, ale jeśli chodzi o uczucia, całymi dniami potrafię siedzieć bez słowa. Boję się przyszłości, ale codziennie marze o swojej, własnej rodzinie. Co jest dziwne, ponieważ nienawidzę swojej. Chcę w przyszłości zdobyć wiele, ale tak na prawdę mam wszystko gdzieś. Jestem dziewczyną, ale nigdy nie kręciło mnie obstrojanie się i podrywanie przypadkowych mężczyzn. Nie jestem kurwą. Nie lubię Niall'a, a tak na prawdę zrobię wszystko by był przy mnie. Językiem zwilżyłam swoje usta, próbując zebrać jakoś myśli. Z rozmyśleń wyrwał mnie dźwięk mojego telefonu. Westchnęłam głośno, sięgając do kieszeni i wyciągając telefon. Odblokowałam sprzęt i spojrzałam na ekran. 1 nowa wiadomość od: Tato bez zastanowienia otworzyłam wiadomość.
"Chanel wracaj w tej chwili do domu, musimy porozmawiać" Skrzywiłam się gdy przeczytałam wiadomość. Chciał ze mną porozmawiać? Wydaje mi się, że to pilne, jednak ja nie mam zamiaru z nim rozmawiać. On jest strasznym dupkiem. Tak, wiem mówię tak o własnym ojcu, ale jak tak dłużej się zastanowić, to nim nie jest. Niechętnie wstałam z ławki, kierując się w stronę domu. Myślę, że to jest jeden z tych dni, gdzie najlepszy dzień w życiu staje się jednym z najgorszych. Do domu nie miałam daleko, więc doszłam w niecałe pięć minut. Drzwi do mojego domu były szeroko otwarte. Zastygłam w bez ruchu wpatrując się w to miejsce. Zaczęłam rozglądać się po okolicy, próbując dostrzec coś, czym mogę obronić się przed osobami w moim domu. Moją uwagę przykuł kij bejsbolowy oparty o ścianę, przy werandzie. Szybkim krokiem ruszyłam w tamtą stronę i wzięłam przedmiot do dłoni. Weszłam niepewnie do domu rozglądając się. Nagle w domu rozległ się hałas tłuczonych butelek w salonie. Niepewnie poszłam w tym kierunku i...
-O mój boże! Niall ty kutasie! - wrzasnęłam na całe gardło, łapiąc się za klatkę piersiową i głęboko oddychając. Otóż w salonie na sofie siedział Niall z Harrym i trzema dziewczynami oraz jakimiś kolegami. Cofam słowa, które powiedziałam wcześniej, one nie wyglądały jak dziewczyny tylko jak dziwki. Nerwowo spojrzałam w ich kierunku i spiorunowałam je wzrokiem. Głupie idiotki.
-Czy to jest kij bejsbolowy? - spytał cicho chłopak o niebieskich oczach i wybuchnął śmiechem, a reszta po nim. Bardzo, kurwa zabawne. Wkurzyłam się i rzuciłam kij gdzieś na podłogę.
-Nie, to jest zużyty kondom idioto! - wrzasnęłam zirytowana ich zachowaniem. Spojrzałam w kierunku ławy i zamarłam widząc czarno-szary telefon - Jak mogliście wysłać wiadomość z telefonu taty i tak się schlać, zostawiając otwarte drzwi?! Myślałam, że ktoś do nas się włamał wy tempe debile!
-Wyluzj - mruknęła blond dziewczyna, po czym machnęła na mnie ręką, uciszając mnie i tuląc się do blondyna. Czy to źle, że miałam ochotę zabić ją tym kijem za to, ze go dotyka? - I co się tak patrzysz? - warknęła na mnie. Czy ja się na nią patrze? Bardziej na blondyna, ale okeeeej.
-Ty jesteś taka wredna z natury, czy masz całoroczny okres ? - spytałam posyłając jej sztuczny uśmiech. Moja chłodna dłoń spoczęła na rozpalonym karku, po którym przesunęłam kilkakrotnie palcami. Chciałam jak najszybciej pozbyć się jej z tego domu. Nie ukrywam; nie polubiłam ją. Może, dlatego, że cały czas przystawia się do Niall'a, a on nie ma nic przeciwko? Do diabła! Przecież on ma dziewczyna. Nazywa się Sue, jeśli w ogóle pamięta o jej istnieniu, po tak wielkiej ilości alkoholu.
-Nieważne - szepnęła ledwie słyszalnie i machnęła ręką tym samym okazując poddanie się. Chanel jeden, suka zero. Przymrużyłam oczy w gniewie, chcąc dać jej do zrozumienia, żeby się od niego odsunęła. To nie tak, że byłam o niego zazdrosna... No dobra, może trochę, ale chciałam pomóc też jemu jak i jej. Niall nie zdradzi Sue, a ta idiotka się nie puści, chyba logiczne, nie? Nienawidzę patrzeć jak dziewczyny tracą godność w oczach faceta. No bo spójrz, jaka normalna dziewczyna po kilku godzinach, obściskuje się z jakimś chłopakiem? - Gdzie jest ten pieprzony kij? - spytałam, widząc, że dziewczyna nie ruszyła się nawet o centymetr. Na moje słowa rozszerzyła szeroko oczy, a na jej twarzy pojawiło się zdziwienie. Niespodzianka? Lubię szokować ludzi. Momentalnie odsunęła się od niego, wstała i usiadła obok jakiegoś chłopaka. Prawidłowo suko. Nagle wszyscy spojrzeli na mnie ze zdziwieniem. Czy ja myślę na głos? Boże, pomóż.
-Ktoś tu jest zazdrosny - zagruchał Niall formując swoje usta w szeroki uśmiech. Złapał mnie za krawędź koszulki i pociągnął do siebie, sadząc na swoich kolanach. Harry wydobył z siebie cichy śmiech, a razem z nim Horan widząc moją nietęgą minę. Zacisnęłam usta, chcąc powstrzymać się od uśmiechu i spiorunowałam ich wzrokiem. Oboje zamilkli.
-Miałam pozwolić, żeby jakaś idiotka cię obściskiwała? - spytałam głośno, mając nadzieję, że mnie słyszała - Zresztą to żadna nowość, ty ciągle sprawiasz, że jestem zazdrosna - wymsknęło mi się. Niall spojrzał na mnie zdziwiony, że te słowa wypłynęły z moich ust, ale nie dał po sobie tego poznać. Posłał mi chytry uśmiech. Zagryzłam wargę, nie wierząc w to, co przed chwilą powiedziałam. Najchętniej teraz cofnęłabym czas, ale przecież to jest nie możliwe. Więc, po prostu udam, że nic się nie stało.
-Powiedz mi Chanel - zaczął Harry odwracając twarz w moją stronę i łapiąc mnie za dłonie. To było dziwne - Czy ty coś dzisiaj piłaś? Bo jakim cudem, mówisz tak o tym pajacu? - spytał, a ja zaczęłam zastanawiać się, dlaczego on jeszcze nie śpi.
-On nie jest pajacem - mruknęłam cicho, ale i tak oboje to usłyszeli.
-She says she wanna take her skirt off. Be my guest! I decided to take my shirt off and show my chest! And we've been sipping on that Merlot so you know what's next. Working intermissions, switching positions.We so explicit, oh - zanucił blondyn do mojego ucha. W pewnym momencie odsunął mnie trochę od siebie, ściągnął koszulkę i pokazał klatę. Tak, on zdecydowanie nie był normalny.

Powiedziała że chce zdjąć swoją spódnice. Bądź moim gościem. Zdecydowałem zdjąć moją koszulkę. I pokazać moją klatę. I popijamy Merlot-a. Więc wiesz co będzie potem. Pracujemy z przerwami, zmieniamy pozycje Jesteśmy tacy jednoznaczni, oh!

-Boże, Niall! Ty zboczeńcu! Nie powiedziałam, że ściągnę spódnice i o tych innych rzeczach! - zapiszczałam uderzając go w ramię - Jesteś obrzydliwy!
-I'm no super man I can't take your hand And fly you anywhere you want to go I can't read your mindLike a billboard sign And tell you everything you want to hear But I'll be your hero - przybliżył się do mojego ucha i wyszeptał cicho, tak abym tylko ja usłyszała - and throw a girl for you - mruknął cicho, ostatnie słowa, a po ciele przeszły mnie dreszcze. To zdecydowanie nie były słowa piosenki.

Nie jestem supermenem. Nie mogę wziąć Twojej dłoni. I odlecieć z Tobą gdziekolwiek byś chciała. Nie mogę czytać w Twoich myślach. Jak napisów na billboardach. I powiedzieć Ci wszystkiego co chcesz usłyszeć. Ale mogę być twoim bohaterem i rzucić dla ciebie dziewczynę.

Wzięłam jeden głęboki oddech, kiedy usłyszałam jego słowa. Momentalnie zastygłam w bezruchu, a w gardle pojawiła się przeszkoda, która nie pozwalała wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Po jego słowach nastała błoga cisza. Oni - nie wiedzieli, o co chodzi, Ja - nie wiedziałam co odpowiedzieć. Chłopak niespodziewanie przysunął się jeszcze bliżej mnie.
-Co robisz? - spytałam przyciszonym głosem, uśmiechając się łagodnie i podnosząc jedną brew do góry, uważnie lustrując jego twarz.
-Chcę w końcu wiedzieć, co czujesz gdy mnie całujesz - na jego słowa otworzyła szeroko oczy. Nie mogłam nic z siebie wydusić, jakbym straciła język. Przybliżył twarz bliżej patrząc w moje oczy i co chwile zerkając na usta. Czy to moment w którym mnie pocałuje?

Zarówno ja i on wiedzieliśmy, że to złe. Ale nie mogliśmy przestać.

Chyba muszę wyjaśnić wam kilka spraw.

1. Nie było mnie całymi dniami w domu, tylko na dworze, więc nie miałam dostępu do internetu. A jeśli miałam to tylko przez wi fi na moim telefonie.

2. Nie dodałam wcześniej rozdziału, bo miałam problemy i wena odeszła. Nie wspominając o hejtach...

Dodałam rozdział teraz, bo po prostu ciągle w głowie mam tą historie i nie nie mogę was zawieźć. Więc...

siedzę sobie na ławce, ignoruje znajomych i piszę rozdział na telefonie. GENIUSZ.

Rozdział miał być dłuższy, ale oni się niecierpliwią i chcą iść do domu Kwiatka, więc dodaję teraz, żeby nie było, że o was zapomniałam. I tak w ogóle... brat przyjechał z Holandii więc może postawi mi system na moim komputerze i nie będę musiała kłócić się z bratem o dostęp do internetu xD

Jak wrażenia po rozdziale? Jakieś pytania?

ASK?

I do tej osoby, która napisała, że myślę tylko o sobie i powinnam siedzieć ciągle w domu i pisać rozdział, bo to dzięki niej mam czytelników. </3

I na koniec; dziękuję za 91121 wejść na bloga. Jesteście cudowni. Kocham was. <3