Capítulo Siete

 Kolejny dzień. Słońce dziwnie mocno świeciło. To nie było normalne, nie w Londynie. Nie mam jednak na co narzekać. Od zawsze kochałam słońce, więc mimowolnie uśmiech wkradł mi się na usta. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że leże na hamaku i idiotycznie uśmiecham się sama do siebie. W pewnym momencie wspomnienia z wczorajszego dnia wtargnęły nieproszone do mojego umysłu.
-Zachowujesz się jak dziwka - usłyszałam głos za swoimi plecami. Momentalnie wyprostowałam się i zacisnęłam ręce w pięść. Wstałam z miejsca i odwróciłam się w jego stronę.
-Słucham? - niby retoryczne pytanie, jednak musiałam je zadać.
-To co słyszałaś - warknął przybliżając się bliżej mnie - Raz całujesz się ze mną, a drugi obściskujesz z Bieberem.
-W takim razie ty jesteś męską dziwką - wzięłam głęboki oddech, chcąc uspokoić nierówne bicie mojego serca, kiedy w końcu tak się stało kontynuowałam - Całujesz mnie, kiedy masz dziewczynę. Na prawdę cię nie rozumiem. Niby mnie nie lubisz, a kiedy jestem z Justinem zachowujesz się jakbyś był zazdrosny.
-Jesteś pewna, że jak wracałaś do domu to nie uderzyłaś się w głowę? - zapytał z chytrym uśmiechem. Zarówno on i ja wiedzieliśmy, że to co powiedziałam było prawdą, jednak on wolał twierdzić, że to ja coś sobie ubzdurałam. W ten sposób nie tylko okłamuje mnie, ale też samego siebie.
-Boże, Niall leczysz się u jakiegoś psychologa? - spytałam, po czym spojrzałam na niego. Pokiwał przecząco głową, jakby nie potrafiąc uwierzyć w to co powiedziałam. Jednak, po chwili na jego ustach zagościł jego chytry uśmiech. Przegryzłam dolną wargę, czekając na jakąś odpowiedź z jego strony.
-Przykro mi, Chanel, ale nigdzie mnie nie chcą. Mój przypadek jest bardzo ciężki, nawet specjaliści sobie z nim nie radzą - powiedział od czapy przybliżając się bliżej mnie. Zmarszczyłam czoło nie rozumiejąc, co chce zrobić i przekazać poprzez tą plątaninę słów - Ale, jestem pewny, że ty możesz mi pomóc. Tylko problem jest taki, że masz za dużo rzeczy na sobie - znacząco zetknął na moją koszulkę oblizując usta. Otworzyłam szeroko oczy odsuwając się na bezpieczną odległość.
-Jeżeli chcesz jakąś dziwkę to sobie po nią pójdź, bo ja nią nie jestem - warknęłam wymachując dłońmi. Dokładnie badał moje ruchy.
-A czy ja tak, kiedyś powiedziałem? - spytał, po czym zaczął się dziwnie śmiać. 
-Niall, czy ty...jesteś pijany? - spytałam lekko podenerwowana, a jednocześnie wzburzona. Jak mogłam wcześniej tego nie zauważyć? Jak mógł w tak szybkim tempie się upić? Przecież nie dawno skończyły się lekcje. Spoglądał na mnie, próbując rozszyfrować moje myśli. Zdawał sobie sprawę, że  mimo iż jest pijany to i tak mu nie odpuszczę. 
-Nie, wcale - mruknął z ironią i uniósł  sztucznie kąciki ust. Po chwili jego wzrok z mojej twarzy zjechał niżej - na mój biust. Dlaczego, mnie to nie dziwi? Odchrząknęłam głośno i pstryknęłam mu palcem przed twarzą.
-Twarz mam tutaj - wskazałam na nią palcem.
-Nie ważne. Idę spać - machnął ręką robiąc kilka kroków w stronę schodów. Uśmiechnęłam się mimowolnie i usiadłam przy stole opierając się na łokciach. Niall, jednak zrobił parę kroków w tył i odwrócił się w moją stronę. Zmrużyłam oczy, nie wiedząc o co mu chodzi -Ty - wskazał na mnie palcem. Prawdopodobnie zwrócił się do mnie "ty", ponieważ zapomniał mojego imienia. W tej chwili w mojej głowie pojawił się niekontrolowany śmiech.
-Ja? - wskazałam na siebie palcem. Blondyn w odpowiedzi przytaknął głową. Podniosłam się i wyprostowałam, wyczekując jego odpowiedzi. Tym razem nie zamierzałam z nim pogrywać, bo chciałam wiedzieć, co siedzi w jego głowie.
-Ty i te twoje problemy - warknął przez zaciśnięte zęby i chwycił mnie za oba nadgarstki cofając się razem ze mną do tyłu - Wkurzasz mnie, cholernie działasz mi na nerwy - dodał, spoglądając na mnie groźnie, a ja tylko uśmiechnęłam się sztucznie. On naprawdę był bipolarny. Zwłaszcza po alkoholu - I wiesz co? – spytał, lustrując moją postać. Pokręciłam przecząco głową nie mogąc wydobyć z siebie najcichszego dźwięku - Lubię cię, cholernie cię lubię i sam się sobie dziwie, bo jesteś strasznie wkurzająca, irytująca, pyskata...
-Przestań - powiedziałam stanowczo, nie wyrażając przy tym żadnych emocji. Czułam, że potrafiłby tak wymieniać godzinami. Owszem, mam wady, ale nie musi mi ich przedstawiać. Zresztą sam nie jest lepszy. Raz jest miły, a drugi wredny. Raz jest opiekuńczy, a drugi niebezpieczny. Zupełnie jakby miał rozdwojenie jaźni. Gorzej niż kobieta w ciąży. Zaraz...ale on chyba nie jest chory psychicznie, prawda?
-Więc, jesteś strasznie denerwująca, uparta, zawzięta...
-Tak, wiem. Mam trochę wad, rozumiem - Przerwałam jego wypowiedź i zamrugałam niepewnie. Nie zamierzałam ustępować. W końcu niby, dlaczego miałby w tej chwili mnie obrażać?
-Ale jesteś też szczera i to jest w tobie cholernie pociągające - stwierdził stanowczo. Przełknęłam głośno ślinę, czując jak moje plecy dotykają zimnej ściany. Wstrzymałam na chwilę oddech, bo była strasznie zimna. Jakiś czas musiał minąć, abym zorientowała się, co właśnie powiedział, Niall. Zmarszczyłam brwi i popatrzyłam na niego z lekkim zdziwieniem. Czy on właśnie powiedział, że mnie lubi i, że go pociągam?
-Co tu się dzieje? - podniosłam wzrok i wsłuchiwałam się w jego słowa, choć nie wykazywałam żadnego zainteresowania. W końcu, co mógł interesującego powiedzieć, Harry?
-Rozmawiamy - mówił, jakby to była normalna rzecz i nie ma sensu się w ogóle, o to pytać. Mądra odpowiedź, Niall. W końcu, to nic takiego. Pomijając fakt, że przygwoździłeś mnie do ściany, idioto.
-Spróbuj jej coś zrobić przy tej ścianie to będzie z tobą kiepsko, stary - Harry, posłał mu zabójcze spojrzenie wychodząc z pomieszczenia. Otworzyłam usta ze zdziwienia, nie wierząc w to, co przed chwilą się wydarzyło. Czy, Harry rzeczywiście się o mnie troszczył? Cały ten dzień, wygląda jak jeden wielki sen, z którego zaraz się obudzę. 
-To chyba jakiś żart - burknął pod nosem odwracając głowę w moją stronę - Zamknij usta, wyglądasz jak ryba - w szybkim tempie zrobiłam to, co powiedział oblizując zaschnięte usta. Nawet nie zdążyłam odpowiedzieć, bo Niall, wybuchnął śmiechem. Przewróciłam teatralnie oczami, chcąc wyszarpać się z jego uścisku. Miałam dość tego dnia, tak samo jak jego. Jedynie o czym teraz marzyłam to znaleźć się pod ciepłą kołdrą i odpłynąć do krainy morfeusza.
-Ej, przecież żartowałem - stwierdził tym samym przywracając mnie do rzeczywistości. 
-Gówno prawda, Horan. Oboje wiemy, że nie -  oznajmiłam, zwiększając ton głosu o połowę. Był tak blisko, że czułam jego zapach. Zaczęłam nerwowo oddychać.
-Czym się denerwujesz? - spytał przysuwając się bliżej mnie. Odwróciłam głowę w przeciwnym kierunku aby już na niego nie patrzeć, żeby bardziej się nie denerwować -Jeden pocałunek na odwagę nie zniszczy całego świata, kochanie -wymruczał do mojego ucha. Nie zniszczy całego świata, ale moje serce, tak. Moje serce zabiło szybciej i przez moment zrobiło mi się mroczno przed oczami. Przełknęłam ślinę i na moment się zawahałam. Tylko na moment. Później odzyskałam odwagę.
-Daruj sobie. Na takie teksty idź podrywaj inne dziewczyny - zaśmiałam się odpychając go od siebie.
Momentalnie skarciłam siebie samą w myślach. Nie powinnam o tym myśleć. Zmęczenie. Tylko to czułam w tym momencie. Obudziłam się dwie godziny temu, ale już miałam dość. Obrazy wczorajszego incydentu wracały do mnie nieubłaganie. Dręczyły mnie i nie pozwalały skupić się na niczym innym. Miałam ochotę wymazać je z pamięci, jednak nie miałam takiej możliwości. Zakryłam twarz i w myślach zaczęłam liczyć do dziesięciu. Pragnęłam się uspokoić i z wysoko uniesioną głową wrócić do swojego pokoju. Skupiona na zadaniu, jakie sobie wyznaczyłam nawet nie zauważyłam, kiedy ktoś pojawił się obok mnie i objął mnie ramieniem, chcąc dodać mi wsparcia.
-Daj spokój - jęknęłam. Nawet nie musiałam podnosić głowy, aby zobaczyć, że to Justin - Nic mi nie jest - w odpowiedzi usłyszałam jego cichy śmiech.
-To chyba alergia - mruknęłam podnosząc głowę, mając nadzieję, że Justin okaże się aż tak naiwny. A jeśli nie, to niech chociaż nie drąży tematu.
-Bardzo prawdopodobne...Pewnie trawa zaczęła pylić, czy coś- w powolny sposób przytaknął głową, chcąc mnie rozśmieszyć. Jak widać - zadziałało. Już po chwili parsknęłam śmiechem kręcąc z niedowierzaniem głową - Mam nadzieje, że pomogłem. Widzimy się później? - spytał wstając z miejsca. Przytaknęłam głową i posłałam mu lekki uśmiech - to był powód aby mogła ucieć od Horana.
-Zdzwonimy się - leniwie wstałam z miejsca i podeszłam do niego. Nie wiem, co mnie do tego skłoniło, ale wspięłam się na palcach i przysunęłam twarz do niego, muskając jego usta  Poczułam stado motylków w moim brzuchu, uśmiechnęłam się przegryzając dolną wargę -Do zobaczenia - mruknęłam odsuwając się. Szatyn odwzajemnił gest, znikając za rogiem. Dotknęłam palcem swoich ust i wyobraziłam sobie po raz kolejny jak jego wargi lądują na moich.
-Co robisz? - usłyszałam za sobą głoś blondyna. Gwałtownie podskoczyłam ze strachu i zaczęłam głęboko oddychać. Spojrzałam na niego z wyrzutem odwracając się w jego stronę.
-Przez ciebie serce mi, kiedyś stanie - warknęłam przez zaciśnięte zęby - Nie strasz mnie więcej.
-Mi przy tobie zawsze staje - uśmiechnął się w moją stronę. Mały głosik w mojej głowie zrobił 'Awwww' a serce zaczęło szybciej bić. Przełknęłam głośno ślinę, nie wiedząc jak zareagować.
-Niby, kiedy? - spytałam głosem wypranym z emocji. Starałam się brzmieć normalnie, choć nie bardzo mi to wychodziło.
-Zawsze, ale nie mówiłem o sercu - wybuchnął głośnym śmiechem, a ja dopiero teraz zorientowałam się o, co mu chodzi. Poczułam jak moje policzki robią się gorące, spuściłam głowę, nie chcąc aby, Niall je zobaczył.
- Awwww, czy ja właśnie sprawiłem, że się zarumieniłaś? - zapytał przesłodzonym głosem.
-Chciałbyś - prychnęłam, podnosząc głowę i patrząc na niego. Przysunął się odrobinę bliżej, zaczął wodzić opuszkami palców po konturach mojego przedramienia. Po ciele przeszły mnie dreszcze - byłam pewna, że to poczuł. Jedną ręką odgarnął mi kosmyk włosów za ucho, przysunął twarz i wyszeptał do mojego ucha:
-Nawet nie wiesz jak bardzo.

W końcu dodałam nowy rozdział? Ymm... To nawet nie jest jak rozdział, tylko jakieś gówno. Przepraszam, nie miałam pomysłu na niego. Możecie mnie zabić. Boże, sama w to nie wierzę, ale dzisiaj w nocy nie mogłam spać. Oglądałam sobie filmy - po jakimś czasie znudziło mi się to. Miałam nie dodawać rozdziału, ale pomyślałam co mi tam? Więc, o czwartej w nocy zaczęłam go pisać z dużymi przerwami. Skończyłam go o siódmej nad radem i nadal nie byłam śpiąca, więc postanowiłam zrobić zapowiedź kilku następnych rozdziałów. Zwiastun, nie jest zbytnio dopracowany - musicie mnie zrozumieć. Całą noc nie spałam, szukałam sobie gify, odpowiednią piosenkę, a to też zajmuje trochę czasu. Więc, tak na zakończenie powiem, że nie dodam rozdziału dopóki nie będzie co najmniej stu komentarzy. Ludzie, co z wami jest? Przecież widzę, że codziennie kilka set osób wchodzi na mojego bloga. Tak, trudno skomentować rozdział? Skoro ja znajduje czas aby dla was pisać, wy znajdźcie dla mnie.

Jak widzicie trochę namieszałam, ponieważ uznałam, że za mało się dzieje.
Mam kilka pytań co do zapowiedzi:
1.Tak szczerze: Dobrze wyszedł czy nie?
2. Jak myślicie, kto ją zgwałci?
3. Jak, Harry będzie chciał znaleźć osobę, która skrzywdziła Chanel?
4. Szkoda wam, Justina? Myślicie, że Chanel go pokocha, czy wybierze Niall'a?
To od was zależy, kiedy będzie rozdział. Na górze napisałam, co trzeba zrobić aby on się pojawił.

CZYTASZ=KOMENTUJESZ