Capítulo Nueve

Słońce piekło mnie jak nigdy dotąd. Leżałam na hamaku, wachlując się gazetą i leniwie bujając, z jedną nogą przerzuconą przez jego skraj. Tuż obok, na kocu, leżała Sue, z błogo rozleniwioną miną.
-Niall, zaprosił mnie jutro na kolacje - pisnęła podekscytowana. Otworzyłam jedno oko, potem drugie i spojrzałam na nią z rozbawieniem. Z każdą kolejną minutą jej piski coraz bardziej mnie bawiły. Tym bardziej, że dodatkowo robiła przy tym śmieszną minę. Nie mogłam się powstrzymać i parsknęłam śmiechem - A to wszystko dzięki tobie, Chanel - stwierdziła z uśmiechem, nasuwając na siebie czerwone okulary i kładąc się na kocu. Słysząc jej słowa z mojej twarzy od razu zniknął uśmiech. Ma racje. To wszystko było dzięki mnie. Powinnam się cieszyć jej szczęściem, ale zamiast tego czułam się zazdrosna. Przegryzłam dolną wargę i myślami wróciłam do wczorajszego dnia.
-Co z tobą jest nie tak? - spytałam niemalże szeptem, rzucając się na łóżko. Błękitne oczy, w których zawsze gościł figlarny blask wydawały się teraz blade.
-Ze mną? To ona jest dziwna - stwierdził kładąc się obok mnie i wpatrując w sufit - Wczorajsza randka była katastrofą - może weźmiecie mnie za egoistę, ale kiedy to powiedział momentalnie kąciki moich ust powędrowały ku górze. Jednak szybko spoważniałam.
-Więc, co ci w niej nie pasuje? Przecież, Sue jest idealna.
-Idealna? - odwrócił twarz w moją stronę i spojrzał na mnie jak na osobę umysłowo chorą - Możesz mi nie wierzyć, Chanel, ale nie ma osób idealnych, a nawet jeśli są to ona na pewno się do nich nie zalicza - prychnął.
-Jest aż tak źle? - spytałam niedowierzająco.
-Źle? Jest o wiele gorzej - stwierdził przenosząc swój wzrok ze mnie na sufit - Ona chce mnie zmienić na silę, a mi się to nie podoba.
-Na prawdę? Na przykład, co chce w tobie zmienić? - spytałam podpierając się na łakociach i wpatrując w niego. Na prawdę nie wiedziałam, dlaczego Sue chce go zmienić, a może on po prostu sobie coś ubzdurał?
-Wczoraj kazała otwierając sobie drzwi - stwierdził z naburmuszoną miną, a ja wybuchnęłam śmiechem. Widząc na sobie zabójcze spojrzenie blondyna, schowałam twarz w poduszkę próbując się uspokoić; na szczęście pomogło. Podniosłam głowę i spojrzałam na niego. Poważnie, Horan?
-Niall, nie pomyślałeś czasem, że to jest miły gest? Wiesz, kiedy chłopak otwiera przed dziewczyną drzwi, świadczy o tym, że ma do niej szacunek - stwierdziłam posyłając mu lekki uśmiech, chcąc go zmotywować. Nie pomogło.
-A kto będzie przede mną otwierał drzwi? - spytał lekceważąco. Westchnęłam głośno, przewracając oczami. Czy on musi zadawać takie głupie pytania?
-Zamknij się i mnie posłuchaj - syknęłam przez zaciśnięte zęby. Nic nie odpowiedział tylko odwrócił się w moją stronę. Usiadłam wygodnie na łóżku, podciągając kolana pod bronę. Spojrzałam na ścianę, a później znowu na niego - Wiem, że tobie jest trudno okazywać jakiekolwiek uczucia, ale pomyślałeś kiedyś o Sue? Mogę cię zapewnić, że te małe gesty, jak na przykład otwieranie drzwi sprawią jej przyjemność. Nie chcesz, żeby poczuła się wyjątkowo? - przegryzłam wnętrze policzka i w skupieniu czekałam na jakąkolwiek odpowiedz z jego strony. Wiem, że postąpiłam dobrze, udzielając mu tych wszystkich rad, ale dlaczego czuję się, jakby ktoś zabierał mi grunt spod nóg? Patrzyłam jeszcze chwilę na chłopaka, po czym spuściłam wzrok.
-Masz rację - słysząc jego głos, podniosłam głowę i spojrzałam na niego - Dziękuję, jesteś wielka - stwierdził schodząc z łóżka i kierując się w stronę wyjścia z mojego pokoju. Uśmiechnęłam się wpatrując w oddalającą sylwetkę chłopaka, kiedy nagle coś we mnie pękło, a z twarzy zniknął uśmiech. Słysząc zamykające się drzwi westchnęłam głośno i z powrotem położyłam się na łóżku. Jestem głupia. Mogłam się zamknąć i po prostu mu przytaknąć. 
Ciche westchnięcie wyrwało mi się z ust. Zacisnęłam wargi w wąską kreskę, męczona wyrzutami sumienia, co do własnego zachowania. Nie to, że żałowałam tego, co zrobiłam, co powiedziałam. Żałowałam tego, że okłamuje samą siebie.
Cofam słowa, w których śmiało mówiłam, że nic do niego nie czuję.
Zacisnęłam oczy, chcąc powstrzymać się od płaczu. Przejechałam dłonią po linie od hamaku, mamrocząc i przeklinając pod nosem.
-Chanel, ty płaczesz? - głos, Sue wyrwał mnie z rozmyśleń. Prychnęłam głośno, bo moja duma w tym momencie została urażona. Ja nie nie płaczę, nie przez niego. Dotknęłam opuszkami palców moje policzki, które na szczęście były suche. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że moje oczy były zeszklone - Powiedz mi, Chanel. Co się stało? - spytała, po chwili orientując się, że nie mam zamiaru odpowiedzieć na jej wcześniejsze pytanie.
-To nic takiego, naprawdę - mruknęłam cicho, mając nadzieje, że Sue okaże się tak naiwna aby mi uwierzyć.
Nic mi nie jest. Po prostu jestem zazdrosna o twojego chłopaka. To nic wielkiego.
-Czy, Justin cię skrzywdził? - jęknęłam coś pod nosem, próbując ogarnąć to, co powiedziała przed chwilą, Sue. Podniosła wzrok i zakłopotana spojrzała na mnie. Pokręciłam przecząco głową nie mogąc z siebie nic wydusić. Odetchnięcie ulgi wyszło z jej ust - To dobrze, bo naprawdę polubiłam go. Wyglądacie razem naprawdę słodko - mimowolnie kąciki moich ust powędrowały ku górze. Nagle usłyszałam dźwięk mojego dzwoniącego telefonu. Sięgnęłam leniwie do mojej kieszeni wyciągając telefon. Nie patrząc na wyświetlacz odebrałam telefon.
-Tak? - mruknęłam przysuwając telefon do ucha.
-Jak się czujesz, skarbie? - po drugiej stronie rozbrzmiał jego zachrypnięty głos. Uśmiechnęłam się i przegryzłam dolną wargę - Dalej leniuchujesz?
-Nieee - zaśmiałam się przeciągając "e"
-Jesteś pewna? - spytał, po czym parsknął śmiechem - Gdybym cię nie widział, to pewnie bym uwierzył - stwierdził, dalej się śmiejąc. Wstałam z hamaka i zaczęłam się nerwowo rozglądać szukając szatyna. Mój wzrok utkwił w trójce chłopaków, którzy siedzieli na tarasie, obok mojego.
-Justin, pewnie bym ci teraz odpowiedziała, ale fakt, że obserwuje mnie i Sue jakaś trójka chłopaków, sprawia, że jestem zaniepokojona - zacisnęłam usta starając się nie wybuchnąć śmiechem.
-Naprawdę? Chyba będę musiał im wytłumaczyć, że nie powinni obserwować mojej dziewczyny.
-Nie musisz. Chyba po prostu zadzwonimy na policje - stwierdziłam cicho, tłumiąc chichot.
-Jesteś pewna? Zawsze mogę coś z tym zrobić - kontynuował przez lekki śmiech.
-Naprawdę nie trzeba - uśmiechnęłam się szeroko i przejechałam palcami po włosach - Chyba muszę kończyć, bo na przeciwko mnie siedzi z kolegami strasznie gorący chłopak i chyba muszę iść się z nim przywitać - słysząc śmiech w słuchawce mój uśmiech jeszcze bardziej się powiększył.
-Ja też kończę, bo czekam na strasznie seksowną dziewczynę, która zaraz ma do mnie przyjść.
-Naprawdę uważasz, że jestem seksowna? - pisnęłam podekscytowana niszcząc naszą zabawę.
-Powiem ci jak przyjdziesz - powiedział na, co jęknęłam pod nosem.
-Już idę - stwierdziłam rozłączając się. Podeszłam do hamaka i kucnęłam przy nim, biorąc swoje buty i zakładając je. Kiedy w końcu, buty były na moich nogach, podniosłam się do pozycji stojącej. Schowałam telefon do kieszeni idąc w stronę domu kolegi, Justin'a, kiedy poczułam mocny uścisk na nadgarstku. Odwróciłam się i zdziwionym wzrokiem spojrzałam na, Sue.
-Pójdziesz ze mną dzisiaj się napić? - spytała z nadzieją w oczach. W sumie, po chwili zastanowienia doszłam do wniosku, że skoro wytrzymuje z Sue, tyle czasu, to wyjście razem nie zrobi żadnej różnicy. Przy okazji oderwę się od tego wszystkiego. To mi dobrze zrobi. Przytaknęłam głową posyłając jej lekki uśmiech - Okej, więc za półtorej godziny wychodzimy - przytaknęłam głową, kierując się w stronę domu. Nie ma co udawać, byłam bardzo zaskoczona, że sama idę do trójki chłopaków. Zdałam sobie sprawę z tego, że właściwie nie wiem o czym miałaby z nimi rozmawiać. Co jeśli zabraknie mi słów? Jeśli nie będę wiedziałam co powiedzieć? Jakich odpowiedzi udzielić na ich pytania? Te pytania kłębiły się w mojej głowie przez całą drogę do domu. W pewnym momencie, ze strachu, chciałam nawet zawrócić i uciec, ale wiedziałam, że jeśli bym to zrobiła, wyszłabym na idiotkę. Zatrzymałam się przed domem i nerwowo spoglądałam w stronę drzwi czekając aż w końcu pojawi się w nich, Justin. Nie chciałam sama tam pójść. Po przeciwnej stronie ulicy siedziała młoda dziewczyna, cały czas spoglądała na mnie i dziwnie się uśmiechała. Nie przejęłam się tym, ale powoli zaczęło mnie to już denerwować. Po kolejnych minutach czekania w końcu nie wytrzymałam i ruszyłam w stronę ogrodu. W oddali zobaczyłam, Justina idącego w moim kierunku. Głowę miał spuszczoną, a jego wzrok skierowany był na telefonie. W jednej chwili podniósł głowę, nasze spojrzenia spotkały się ze sobą, a ja poczułam znowu to dziwne mrowienie. Brązowe oczy spoglądały w skupieniu spod rzęs na mnie. Podszedł do mnie, wziął mnie za rękę i przyciągnął do siebie. Drugą rękę położył na dole moich pleców i przez chwilę staliśmy tak, patrząc sobie w oczy. Puścił moją rękę i położył ją na moim policzku. Zaczął malować na nim różne kształty.
-Jak minął ci dzisiaj dzień? - spytał przybliżając się bliżej mnie. Moje serce nerwowo przyśpieszyło, a w gardle pojawiła się gula. Odchrząknęłam cicho, przełykając głośno ślinę.
Jak minął mi dzień?
Hm okropnie, tragicznie, smutnie, wstrętnie ,beznadziejnie, nudno, źle . Mogłabym wymienić o wiele więcej przymiotników opisujących dzisiejszy dzień, ale czuję, że to bez sensu.
-Dobrze - zaśmiałam się, zarzucając mu ręce na szyję - Więc, jestem seksowna, tak? - mrugnęłam do niego, uśmiechając się łagodnie i podnosząc jedną brew do góry, uważnie lustrując jego twarz.
-A ja jestem gorący, tak? - zamruczał. Przytaknęłam głową, nie mogąc z siebie nic wydusić. Zbliżył swoją twarz do mojej, przymykając oczy, a jego usta musnęły moje, jego język dotknął mojego w namiętnym pocałunku. Słyszałam przyśpieszone bicie naszych serc. Stado motylków robiło spustoszenie w moim żołądku. Po krótkiej chwili odsunął się ode mnie, złapał za rękę i pociągnął w stronę ogrodu. Przez cały czas wpatrywałam się w swoje buty, które nagle zrobiły się strasznie interesujące. Przełknęłam głośno ślinę widząc jak wchodzimy po schodach na ganek. Nagle, Justin zatrzymał się, a ja zrobiłam to samo. Podniosłam wzrok, a moje oczy rozszerzyły się.
-Justin, ja nie chcę - pisnęłam chowając się za nim.
-Chanel, no nie mów, że się wstydzisz - wybuchnął śmiechem, ciągnąc mnie z powrotem do siebie.
-Nie wstydzę się - powiedziałam bardziej do siebie niż do niego, próbuje przekonać go, czy siebie?
-Jak chcesz - wywrócił oczami -Więc, to jest Cody, a to Alfredo, ale możesz mówić do niego, Fredo.
-Cześć wam - uśmiechnęłam się siadając na huśtawce ogrodowej na przeciwko nich. Justin, podążył za mną. Usiadł obok mnie i objął mnie ramieniem.
-Justin, duuużo nam o tobie opowiadał - zaśmiał się, Fredo - Na początku myślałem, że przesadza, ale teraz go rozumiem.
-To prawda? - odwróciłam się w jego stronę i spojrzałam na niego z błyskiem w oczach. A on co zrobił? Wzruszył ramionami i posłał mi chytry uśmiech. Dupek. Gorący, dupek.
-Żeby nie było. Ja jestem ten niewinny i spokojny - stwierdził, Cody, a chłopaki jak na zawołanie wybuchnęli śmiechem. Przewróciłam oczami, zdając sobie sprawę, że taki jest, każdy chłopak - Więc, ty i Justin. Jak się poznaliście? - gdy mnie o to spytał, zażenowana  spuściłam głowę w dół.
-Wjechałam w niego na desce - stwierdziłam cicho, podnosząc głowę. Spojrzeli na mnie z szeroko otwartymi oczami, po kilku sekundach zaczęli się śmiać, a w następnej posyłali sobie jakieś dziwne spojrzenia.
-To tak jak w tych romantycznych filmach - zaczął przez śmiech, Fredo - Dwie osoby wpadają na siebie, a potem... - nie dokończył, ponieważ, Justin z całej siły kopnął go w nogę. Chłopak syknął z bólu i zaczął rozmasowywać obolałe miejsce. Nie mogłam się powstrzymać i wybuchnęłam śmiechem - Za co to było? - jęknął posyłając w stronę Justina, pytające spojrzenie.
-Za bycie idiotą - posłał w jego stronę wymuszony uśmiech.
-Zagramy w butelkę? - spytałam przerywając im. Chciałam zagrać w tą grę, aby wypytać, co Justin o mnie mówił. To był jedyny powód. Wszyscy popatrzyli na mnie i skinęli głową - Okej, gdzie macie butelkę? - spytałam rozglądając się.
-To jest dom mojego kolegi, pilnuje go przez jakiś czas, bo wyjechał, więc nie wiem, co gdzie jest. Idź do kuchni i poszukaj - burknął, Cody rozciągając się.
-Justin, chodź. Pokażesz mi gdzie jest kuchnia - wstałam z miejsca i pociągnęłam go w stronę drzwi. Otwierając drzwi usłyszałam głos, Freda "Tak, bo pewnie idą po butelkę" Przewróciłam oczami i postanowiłam go zignorować. Weszliśmy do środka, a Justin pociągnął mnie w stronę jakiegoś pomieszczenia, które potem okazało się kuchnią. Zaczęliśmy otwierać po kolei szafki, aby znaleźć jakąś butelkę. Otworzyłam ostatnią szafkę i znalazłam małą butelkę po coli. Zawsze coś. Wzięłam do ręki butelkę, zamknęłam szafkę i razem z, Justinem wróciłam do chłopaków. Oni siedzieli już w kółku i wydurniali się. Zachowywali się jak małe dzieci. I oni niby są dorośli? Aż się wierzyć nie chce. Dosiadłam się z, Justinem do nich i zaczęliśmy grać. Było dużo śmiechu i zabawy. Każdy, co chwilę wybierał zadanie, chcąc pokazać, że niczego się nie boi. Zasłoniłam dłońmi oczy i wybuchnęłam śmiechem, nie chcąc patrzeć na erotyczny taniec, Cody'iego nie za bardzo mu to wychodziło. Po kilku minutach wrócił na miejsce, a ja w końcu mogłam odsłonić oczy. Po skończonej grze wyjęłam telefon z kieszeni i spojrzałam na godzinę. Z niechęcią przyjęłam do wiadomości, że muszę iść już do domu. Wstałam z miejsca, pożegnałam się z chłopakami i ruszyłam w stronę swojego domu. Weszłam na werandę i miałam wchodzić do domu, gdy mój telefon za wibrował. Odblokowałam go i spojrzałam na wyświetlacz. Miałam jedną nieodebraną wiadomość "Chanel, pójdziemy jutro, bo muszę jechać do cioci. Powodzenia w domu, masz tam całe One Direction Sue xx" Przełknęłam głośno ślinę chwytając klamkę. Wzięłam głęboki oddech, szarpnęłam za klamkę wchodząc do środka. Usiadłam na podłodze, ściągnęłam buty i pokierowałam się w stronę salonu. Na sofie siedziała piątka chłopaków. Uśmiechnęłam się i przywitałam z nimi. Zaczęłam z nimi rozmawiać. Po krótkiej chwili Louis i Zayn powiedzieli, że idą do sklepu. Poprosiłam aby kupili lody, na co przytaknęli i wyszli z domu. Niall, wyciągnął grę i rozłożył ją na podłodze. Usiadłam koło niego i zaczęłam z nim grać.
-Cicho, zaraz wygram. - mruknęłam w skupieniu.
-Chciałabyś, to ja wygram. - powiedział pewny siebie blondyn.
-Mówicie tak od początku gry i dalej nikt nie wygrał - jęknął, Harry.
-Zamknij się! Ja wygram, zobaczysz. Wszyscy zobaczycie.
-Jesteście dziwni... - rzucił Liam, siadając na fotelu - Od dwóch godzin gracie w tę durną grę. Zanudzić się na śmierć można.
-Bierki wcale nie są durne, tylko wy! - wrzasnął, Horan.
-Zamknąć japy! Ja się skupiam! Za chwilę go rozwalę! Patrzcie i uczcie się od mistrza! - po chwili wszyscy siedzieli cicho. Złapałam lekko za czerwony mini kijek, dłoń mi się trzęsła, to była ostatnia szansa żeby wygrać. Lekko pociągnęłam za plastik.
 -Debile! - wrzasnął Harry, a ja się tak przeraziłam, że bierki poleciały w górę. Wydałam z siebie niezadowolony jęk i zaczęłam głęboko oddychać, chcąc powstrzymać się od zabicia mojego brata.
-Wygrałem! - Krzyknął zadowolony, Niall
-Styles, zabiję cię! Wcale nie wygrałeś! Gramy jeszcze raz, bo ten idiota mnie przestraszył !- wrzasnęłam.
-O nie! Nie ma mowy! Nie zniosę tego! To jest takie głupie i bez sensu! - wrzasnął Liam zabierając nam grę. Nagle do salonu wszedł Louis z marchewkami, a za nim wściekły, Zayn.
-Przebiegliśmy chyba pół miasta za marchewkami, były prawie wszędzie, a ten kupował po jednej w każdym sklepie. No myślałem że go zabiję! - mówił dysząc ze zmęczenia.
-Ha ha ha - nie mogłam się powstrzymać i wybuchnęłam głośnym śmiechem. Ta piątka chłopaków jest najlepsza -Zayn, kupiłeś lody? - spojrzałam na niego z miną kotka.
-Tak, masz - wyciągnął lody z reklamówki i podał mi je. Podziękowałam i rzuciłam, każdemu loda. Przez "przypadek" rzuciłam lodem w twarz, Horan'a.
-Ja jebie - jęknął podnosząc z ziemi loda.
-Umyj się, to nie będziesz - wrzasnęłam przez śmiech. Niall, szybko spojrzał na mnie, a ja poczułam, że jeśli wzrok mógłby zabijać leżałabym na podłodze.
-Masz 10 sekund życia, Styles! - wrzasnął na mnie - 1...2...3...10! - krzyknął podążając w moją stronę. Wystraszona zaczęłam cofać się do tyłu.
-A gdzie 4, 5, 6 i tak dalej? - spytałam z wyrzutem - I nie mów do mnie po nazwisku, Horan! - próbowałam brzmieć poważnie, ale po chwili wybuchnęłam śmiechem. Nic nie odpowiedział tylko zbliżał się do mnie. Zrobiłam wielkie oczy i zaczęłam uciekać przed nim, po całym domu. Zaczęłam się śmiać, aż musiałam się zatrzymać. Nie mam już siły, jestem zmęczona. Próbując powstrzymać śmiech spojrzałam na blondyna, który stał naprzeciwko mnie. Nim się obejrzałam, przerzucił mnie sobie przez ramie i zaczął gdzieś nieść. Już po mnie - Horan, puść mnie! - wrzasnęłam. Zaczęłam kopać go w plecy i okładać pięściami; nie pomogło. Wyszedł z domu i zatrzymał się przed basenem. Ja jebie...ratunku? - Niall, proszę. Zrobię wszystko tylko mnie puść - jęknęłam mając nadzieję, że chociaż to pomoże. Wybuchnął śmiechem i wskoczył ze mną do basenu.

Na początek chciałam przeprosić, że rozdział pojawił się tak późno. Miałam lenia. Zaczęłam pisać i nie chciało mi się dokończyć. Dopiero dzisiaj nadeszła mnie wena. Mam nadzieję, że rozdział wam się podoba.  Proszę was o komentarze, bo jeśli nie mam weny, czytam je i od razu motywuję się do pisania. Rozdział pojawił się dzięki effy Przeczytałam jej komentarz, który był strasznie słodki i od razu zabrałam się za pisanie. Sceny, Niall'a i Chanel są specjalnie dla niej, bo jest ona za Nianel.

CZYTASZ=KOMENTUJESZ

Macie jakieś pytania? ASK