Capítulo Diez

Po tym jak wyszłam z basenu i  doprowadziłam się do porządku, Louis i Harry przyszli do mojego pokoju aby pokazać mi jakąś fajną grę. Westchnęłam cicho podążając za nimi w stronę pokoju, Harry'ego. Weszłam do pomieszczenia i usiadłam na krześle.
-Więc, cała filozofia polega na tym, żeby ta kula nie wyszła po za labirynt - powiedział cicho Hazza, a Louis  zaczął chichotać pod nosem. Jednak zignorowałam jego dziwne zachowanie. Skinęłam głową i zaczęłam grę. Przeszłam przez pierwszy poziom, kiedy Louis, nagle pogłośnił głośniki na maxa.
-Ścisz to - nakazałam przestając grać i odwracając się w jego stronę.
-Ale tak jest fajnie - stwierdził, a ja to potraktowałam jako "sama sobie ścisz" więc tak zrobiłam. Przeniosłam rękę w stronę głośnika, ale dostałam za to po łapach od, Harry'ego. Jęknęłam cicho i zaczęłam rozmasowywać obolałe miejsce.
-Graj, a nie głośnikami się zajmujesz - syknął. Pokiwałam głową i zaczęłam grę. Przysunęłam się bliżej monitora, chcąc nie wyjść po za labirynt. Chwila niepewności. Wygrałam. Teraz poziom trzeci.
-Jak chcesz to możesz się przysunąć - mruknął obojętnie, Louis. Zamrugałam kilkakrotnie oczami i przysunęłam się jeszcze bliżej. Powoli dochodziłam do końca poziomu, a tu nagle jakaś straszna baba wyskoczyła tuż przed moją twarzą i zaczęła krzyczeć. Zdezorientowana wydałam z siebie dziewczęcy pisk, cofając się do tyłu i wywołując upadek z krzesła. Podniosłam się szybko z ziemi i wybiegłam z pomieszczenia. Chciałam pobiec do swojego pokoju i zamknąć się na klucz, ale na kogoś wpadłam.
-Chanel, wszystko dobrze? Czemu krzyczałaś? Słyszałem cię aż na dole - podniosłam wzrok z ziemi i napotkałam wzrok Niall'a. Spojrzał na mnie i uśmiechnął się łagodnie.
-Ja...Oni...Straszna... - zaczęłam się jąkać, nie mogąc z siebie nic wydusić. W pewnym momencie nie wytrzymałam i wybuchnęłam płaczem. Nie chodziło o to, że przeraziłam się gry, no dobra może trochę, ale chciałam wyrzucić z siebie wszystko, co leżało mi na sercu.
-Zrobimy tak. Pójdziemy do mojego pokoju, uspokoisz się, a potem powiesz, co się stało, ok? - zapytał uśmiechając się słabo. Przytaknęłam głową, a on otworzył drzwi do swojego pokoju. Weszłam do pomieszczenia i usiadłam na łóżku. Cała się trzęsłam, zupełnie jakbym bała się, że ta straszna kobieta pojawi się w drzwiach i zrobi mi krzywdę. Ostatnio byłam strasznie przewrażliwiona, więc to wyjaśnia moje zachowanie. Chłopak usiadł obok mnie i z zaciekawieniem zaczął mi się przyglądać. Zaczęłam się odsuwać, aż poczułam zimną ścianę pod moimi plecami. Podwinęłam nogi i oparłam na nich brodę. Zaczęłam głęboko oddychać, jakby to miało pomóc mi się uspokoić.
-Louis i Harry...Oni włączyli mi taką grę - wykrztusiłam z siebie słabym głosem - I potem, Louis pogłośnił mi głośniki na full. Miałam nie wychodzić taką kuleczką poza labirynt, więc przysunęłam się bliżej, aby widzieć lepiej i nagle pojawiła się jakaś kobieta niczym z horroru i zaczęła krzyczeć.
-Wiem, o co ci chodzi. Louis, tak wrobił Liam'a - zaśmiał się cicho, pewnie przypominając sobie reakcje, Liam'a. Skrzywiłam się. Widocznie nie tylko ja zostałam wrobiona - Chodź tutaj  - poklepał miejsce obok siebie. Otworzyłam szeroko oczy i siedziałam w bezruchu. Myślałam, że sobie to ubzdurałam, ale kiedy powtórzył, zdałam sobie sprawę, że to dzieje się na prawdę. Przez chwilę nie wiedziałam co zrobić, ale w końcu odsunęłam się od ściany i usiadłam obok niego, tym samym rzucając nogi na zimne panele - To tylko gra, okej? Nie ma się czego bać -  powiedział i przytulił mnie. Znów to poczucie bezpieczeństwa. Wtuliłam się w niego jeszcze bardziej, a on jeździł dłonią po moich plecach. Czułam przyjemy dreszcz. Poczułam, że Niall, powoli stawia się częścią mnie. Tą częścią, która nie udaje nikogo innego i sprawia wrażenia wesołej dziewczyny, ale tak na prawdę dzieliło mnie od tego wiele rzeczy, a nawet może i więcej. Po paru minutach odsunęłam się od niego i z uśmiechem przyjrzałam mu się. Ubrany był w białą koszulę, czarne rurki, czerwoną bluzę i białe buty za kostkę. Był wystrojony, a to zapewne oznaczało, że wychodzi gdzieś albo właśnie wrócił. Przez chwilę zastanawiałam się, czy czasem nie był z Sue, ale po chwili zdałam sobie sprawę, że ona dzisiaj pojechała do cioci. To takie śmieszne, że One Direction jest znane na całym świecie, a tak naprawdę to piątka zwykłych chłopaków, którym zawsze odbija i lubią zachowywać się jak dzieci. To właśnie Niall, jest traktowany jako najsłodszy i najmilszy chłopak z zespołu, którego nigdy nie można skrzywdzić, a tak naprawdę, Niall potrafi być wkurzającym dupkiem. Harry, jest postrzegany za "tego" który podrywa, każdą gorącą laskę, ale w rzeczywistości taki nie jest. On po prostu szuka tej jedynej, a fakt, że trafia na złe dziewczyny to nie jego wina. Liam, robi za ojca, który kocha chłopaków i nie chce aby stała im się krzywda, jednak on też potrafi zaszaleć. Louis, lubi zachowywać się jak dziecko. Kocha robić ludziom żarty i jest najzabawniejszym chłopakiem, jakiego znam. Zayn, jest typem bad boya. Imprezy, alkohol; to jego żywioł.
-Lubię cię - powiedział nagle blondyn. Zdziwiona jego słowami spojrzałam na niego przechylając głowę na prawą stronę. Chłopak widząc moją zmieszaną minę, przegryzł dolną wargę nie spuszczając ze mnie wzroku.
-Wow - westchnęłam głośno wypuszczając powietrze z płuc.
-Co? - zapytał z uśmiechem na ustach.
-Nic, po prostu...Po prostu powiedziałeś to tylko raz i w momencie, w którym byłeś pijany. Nie sądziłam, że mówiłeś poważnie, w końcu zawsze się kłócimy i wyzywamy - stwierdziłam pocierając swoją prawą rękę. Słysząc moje słowa blondyn wybuchnął śmiechem i przytaknął głową.
-Nie wiem, czemu, ale lubię się z tobą kłócić. Mówisz, takie śmieszne rzeczy pod wpływem złości, że później śmieje się z tego godzinami - wybuchłam nieposkromionym śmiechem z jego wypowiedzi i w żaden sposób nie mogłam go powstrzymać. W pewnym momencie zachwiałam się i wywaliłam na podłogę. Upadek jeszcze bardziej pogłębił mój śmiech, przewróciłam się na lewy bok i złapałam się za brzuch próbując przestać się śmiać. Spojrzałam na Niall'a, który płakał ze śmiechu. Momentalnie zakryłam twarz dłońmi. On się śmiał ze mnie, z mojego upadku. Już nie było mi tak do śmiechu.
-Idziemy do kina! - wrzasnął, Louis wchodząc do pokoju blondyna. Spojrzał na nas podnosząc pytająco brwi i opierając o framugę drzwi - Czy ja o czymś nie wiem?
-Pierdolenie - mruknęłam próbując podnieść się z podłogi. Niall, szybko wstał z łóżka i podał mi dłoń, którą od razu chwyciłam. Już po chwili stałam obok niego. Przeszłam obok, Louis'a nie mówiąc ani słowa i poszłam do swojego pokoju. Dalej byłam na niego wściekła. Wzięłam z pokoju potrzebne rzeczy i poszłam do łazienki, którą dzieliliśmy na półpiętrze. Weszłam do łazienki i zamknęłam drzwi na klucz. Zdjęłam ubrania i weszłam pod kabiny. Prysznic  mnie uspokoił. Kończyłam się wycierać stojąc przed lustrem. Patrząc w lustro, nagle zauważyłam cień przy kratce na dole drzwi łazienki. Przez chwilę nie wiedziałam co to, ale nagle stwierdziłam, że chyba ktoś mnie podgląda. Zażenowana, odwróciłam się tyłem, wzięłam i ubrałam szlafrok. Kiedy, wróciłam do mycia zębów i zerknęłam w lustro nic już tam nie było. Może mi się przewidziało. Wypłukałam zęby, rozczesałam i wysuszyłam włosy. Kiedy, wyszłam z pokoju na korytarzu nikogo nie było. Odetchnęłam z ulgą i pobiegłam szybko do swojego pokoju. Ubrałam miętowe spodnie, białą koszulkę, czarną bluzę i białe trampki do kostki. Zrobiłam sobie lekki makijaż, wyszłam z pokoju i zbiegłam po schodach. W salonie siedziała piątka znudzonych chłopaków, gdy mnie zobaczyli jak oparzeni  poderwali się z miejsca.
-W końcu. Ile można na ciebie czekać? - usłyszałam męski głos z nutką złości. Uniosłam wzrok i napotkałam ironiczny uśmiech, Harry'ego. Jego zielone oczy przypatrywały mi się i nie miały zamiaru przestać.
-69 godzin - posłałam w jego stronę ironiczny uśmiech. Chłopak zaśmiał się, a ja urażona jego zachowaniem pokazałam mu środkowy palec. Zanim jednak, Harry mógł coś powiedzieć, Liam podszedł do mnie, chwycił za rękę i wyszliśmy z domu, a reszta za nami.
-Nie przejmuj się nim. Przed chwilą pokłócił się z kimś przez telefon - uśmiechnął się i splótł nasze palce tak aby było nam wygodnie. Momentalnie na mojej twarzy zagościł uśmiech, Liam, był taki miły i przyjacielski. Czemu, on nie mógł być moim bratem? Na prawdę nie mam ochoty siedzieć i słuchać uwag Harry'ego, tylko dlatego, bo coś popsuło mu dzień. Przeliśmy przez bramę i nagle stado ludzi podbiegło do nas z aparatami. Zayn, podszedł do mnie, naciągnął mi kaptur na głowę i osłonił moje ciało przed zdjęciami.
-Liam, czy to twoja nowa dziewczyna? Co z Danielle? - wrzasnął jeden z nich. Miałam ochotę zatrzymać się i go powyzywać, ale zostałam wciągnięta do jakiegoś auta. Ściągnęłam kaptur z głowy i dłonią przeczesałam włosy.
-Liam, czy to twoja dziewczyna? - spytał ironicznie, Louis siadając obok nas i naśladując głos mężczyzny. Wciąż siedząc uniosłam wysoko łokieć i z całej siły uderzyłam chłopaka w kroczę. Tomlinson, wydał z siebie dziwny dźwięk i zrobił się czerwony na twarzy.
-Boże, Louis przepraszam! Miało być w brzuch - przybliżyłam się do niego i poklepałam po plecach. Chłopak jednak zignorował moje przeprosiny i wyjął z kieszeni telefon. Zaczął pisać coś do dziewczyny o imieniu, Eleanor. Zirytowałam się i wyrwałam mu telefon z dłoni.
-Co do kurwy?!!! - wrzasnął, Louis i spojrzał na mnie - Oddaj mi ten pieprzony telefon Chanel, bo zginiesz!!
-Pff.. Ani mi się śni. - prychnęłam nie wierząc w jego słowa - Ja cię tutaj przepraszam, a ty piszesz do jakieś dziewczyny o dziwnym imieniu ty dupku!
-Dawaj to! - Louis, przybliżył się bliżej mnie i zaczął wyrywać swój telefon. Wkurzył się, oj wkurzył.
-AAA!!! Niall! Pomóóóóż - darłam się, a on spojrzał na nas jak na upośledzonych. Niall, nie zastanawiał się długo, tylko wyrwał nam aparat i schował gdzieś za sobą. Spojrzałam na niego.
-Oddawaj to - powiedziałam stanowczo i zaczęłam błądzić rękami za jego plecami, ale on uciekał swoimi dłońmi przed moimi.
-Za buziaka. - odparł układając usta w dziobek. Cholernie kusiło mnie by to zrobić, ale nie mogłam po sobie tego pokazać. Co to, to nie.
-Pff.. Chyba cię coś boli. - oznajmiłam i dalej próbowałam mu wyrwać telefon.
-Buziak albo nie ma telefonu - powiedział stanowczo.
-Yhg.. - westchnęłam i przysunęłam się bliżej niego. Spojrzałam w jego błękitne oczy, a potem mój wzrok zjechał niżej na jego malinowe, rozgrzane usta, nie mogłam się powstrzymać, żeby ich nie zaatakować. W szybki sposób przybliżyłam się do niego i nie spuszczając z niego wzroku, rozbiłam swoje usta na jego. Odsunęłam się od Irlandczyka i przełknęłam głośno ślinę.
-Jest twój - szepnął, machając mi telefonem przed twarzą. Uśmiechnęłam się i sięgnęłam po sprzęt, po czym rzuciłam telefonem w, Louis'a. Oparłam głowę na ramieniu, Niall'a. a ten objął mnie w tali. Przymknęłam delikatnie oczy, jednak po chwili szybko je otworzyłam. Byłam strasznie zmęczona, ostatnio praktycznie nie śpię. Z nad przymrużonych oczu przyglądałam się, Zayn'owi, który rozmawiał z dziewczyną przez telefon. W pewnej chwili chłopak wybuchnął śmiechem i rozmarzonym wzrokiem spojrzał przez szybę. Momentalnie kąciki moich ust powędrowały ku górze. Kto, by pomyślał, że Zayn ma jakąś dziewczynę? Na pewno nie ja. W końcu nie jestem ich fanką i praktycznie nic o nich nie wiem. Po chwili auto się zatrzymało.
-Chanel, chyba śpi - usłyszałam głos blondyna, a ja wyswobodziłam się z jego objęć i prychnęłam poprawiając koszulkę. Chłopak uniósł jedną brew. Wskazałam ręką na wychodzącego, Liam'a z auta i podążyłam za nim.Okazało się, że przyszła jeszcze Danielle, Perrie i Eleanor. Kupiliśmy bilety i poszliśmy do sali kinowej. Usiadłam między, Zayn'em, a Niall'em i seans się zaczął.
-Boże, szkoda mi, Lucas'a - jęknęłam cicho w połowie filmu, wciskając sobie popcorn do ust.
-Za chwilę się popłaczę - pisanęła, Danielle. Było mi strasznie nie wygodnie i zaczęłam się wiercić.
-Chanel, możesz przestać? - spytał, Harry szturchając mnie w ramię.
-Niall - szepnęłam, ciągnąc go za rękaw - Zamień się miejscami - szybko zamieniliśmy się miejscami i było dobrze.
-Zayn, nie klej się tak do, Perrie.
-Louis, czemu rzuciłeś mi ten popcorn za koszulkę?
-Harry, śpisz?
-Chanel, możesz przestać?
-Niall, nie mlaskaj.
-Eleanor, przestań.
-Przestań bawić się tym cholernym telefonem, bo wrzucę ci go do coli.
-Oplułeś mnie, idioto - komentarzom nie było końca, a ja nie mogłam skupić się na filmie.
-Możecie przestać?! - wrzasnęłam chyba na całą salę i zaczęłam rzucać w każdego popcornem - Więcej z wami do kina nie idę.
-Chanel, do cholery możesz przestać marnować ten popcorn?! Mam ochotę go zjeść - warknął, Niall i dosłownie wyrwał mi opakowanie popcornu z dłoni.
-Zawsze możesz go zjeść z podłogi, skarbie - zaśmiałam się i poczochrałam mu włosy. Wszyscy jak na zawałowanie wybuchnęli śmiechem, a Niall wzruszył ramionami, wziął garść popcornu i wcisnął sobie do ust.
-Rzygam tęczą - Danielle, wybuchnęła śmiechem patrząc na mnie i na Niall'a.
-Nie, to my rzygamy, kiedy na was patrzymy - Niall, wychylił się i spojrzał na nią.
-Niall, nie bądź zazdrosny. Obok siebie masz Chanel. Bierz ją póki siedzi obok ciebie - rzucił, Zayn, odwróciłam głowę w przeciwnym kierunku, czując, że moje policzki zaczęły być gorące.
-Ona ma chłopaka  - powiedział powoli blondyn, a ja poczułam jak dreszcze przechodzą przez moje ciało. Obróciłam głowę w ich stronę i spojrzałam na, każdego z osobna. Moją uwagę przykuła dziewczyna, która siedziała na kolanach, Liam'a. Momentalnie kąciki moich ust powędrowały ku górze. Oni byli przesłodcy.
-Na razie - mruknęła, Perrie i puściła mu perskie oko, a ja otworzyłam usta ze zdziwienia.
-Jesteście niemożliwi - burknęłam pod nosem kręcąc powoli głową. Przejechałam dłonią po swoich rozczochranych włosach i wzięłam kilka głębokich oddechów, żeby na miejscu nie pozabijać ich wszystkich. Po chwili światła się zapaliły, a ja rozejrzałam się ze zdziwieniem. Okazało się, że film dobiegł końca. Westchnęłam głośno i wyszłam z sali, a wszyscy za mną. Po powrocie do domu rzuciłam się od razu na łóżko i zasnęłam na dwie godziny. Niezdarnie otworzyłam oczy i szurając nogami po podłodze weszłam do łazienki. Spojrzałam w lustro i przeraziłam się. Wyglądałam okropnie. Zmyłam makijaż, przemyłam twarz lodowatą wodą, rozczesałam włosy i przebrałam się w dres. Wzięłam telefon do ręki i włączając na full piosenkę Selena Gomez - Love Will Rember zbiegłam po schodach na dół. Odbyłam długi i romantyczny spacer do kuchni. Wsypałam sobie płatki do miski, po czym zalałam je gorącym mlekiem. Poszłam z miską do salonu, gdzie zastałam Louis'a, Eleanor, Harry'ego i Zayn'a oraz Perrie. Louis, podszedł do mnie, wyrwał łyżkę, nabrał sobie płatek i włożył do ust.
-To ja jestem głodna, nie ty - syknęłam, wyrywając mu łyżkę z ręki. W tym samym momencie do salonu weszła Sue, z Niall'em. Gdy tylko ją zauważyłam serce zaczęło mnie boleć, a ciało zdrętwiało. Przecież miała być u cioci. Postanowiłam ich zignorować i zaczęłam jeść płatki. Po chwili druga łyżka zanurzała się w mojej misce. Podniosłam wzrok i spojrzałam na rozbawionego, Lou - To moja kolacja.
-Udzieliło mi się - wybuchnął śmiechem i chciał zanurzyć łyżkę w mleku, ale dostał ode mnie po łapach.
-Nie obchodzi mnie to - warknęłam bacznie go obserwując.
-Chanel, no dalej. Podziel się z biednym - jęknął obejmując mnie, a każdy parskał śmiechem.
-Nie dam się - pokręciłam przecząco głową i uśmiechnęłam się zwycięsko - Zrób se sam - mruknęłam, a on spojrzał na mnie i zaczął poruszać zabawnie brwiami. Wybuchnęłam śmiechem, ale nagle spoważniałam - Nie dam się - warknęłam i dokończyłam jedzenie. Poszłam do kuchni, włożyłam miskę do zlewu i wróciłam do salonu. Usiadłam między, Perrie, a Niall'em.
-Ładnie wyglądasz - mruknął do mnie Niall, było to raczej z ironii, ponieważ byłam w samym dresie, a jego dziewczyna miała na sobie śliczną sukienkę. Zabolało. Myślałam, że między nami zaczęło się układać, ale okazuję się, że to dopiero początek.



UWAGA! Teraz będzie chwila dla debila (czyli dla mnie)
Od kilku dni to wygląda tak:
Dodaję nowy rozdział, wy czytacie, nie komentujecie, a jeśli komentujecie to piszecie "Czekam na nn" "Super" "ifajakgjsagsgkjlsdgjklsakgsak" i po chwili pojawiają się pytania, kiedy będzie kolejny.
Poważnie? Poważnie ludzie? Po dodaniu rozdziału w jednym dniu mam kilka tysięcy wyświetleń, a komentarzy kilka. Naprawdę tyle kosztuje napisanie jednego komentarza? Napisałam jakieś 1500 słów, a Tobie nie chce się napisać chociażby dwudziestu? Totalnie to olewacie. Piszecie komentarz na odwal i szczęśliwi czekacie sobie na kolejny rozdział. A ja mam go później dodać, tak? Jeśli nie mam weny, czytam wasze komentarze i się nakręcam, ale przepraszam bardzooo, jak ja mam coś takiego przeczytać? "agoastfgaskf" Za chwilę się pojawią hejty, że zależy mi tylko na komentarzach.
Buummm i tu cię mam!
Zależy mi na waszej opinii. Chcę wiedzieć, co robię źle aby potem się poprawić, ale o tym nie pomyślałaś, prawda? I skąd ja mam wiedzieć, czy rozdział wam się podoba, czy nie? Czy są jakieś błędy, których nie zauważyłam dodając rozdział? Czy ja czytam wam w myślach?  Hmmm? Jeżeli macie pisać coś w stylu "Super, czekam na nn" "Świetny, kiedy kolejny?" To ja podziękuję. Potrzebuję waszej opinii, a nie coś takiego. W tej chwili mam 74353 wyświetleń, a po komentarzach ani śladu. Może też powinnam was olać? W końcu są wakacje, nikomu nic się nie chcę.
Przejdźmy dalej. Rozdział pisany na telefonie, pewnie jest sporo błędów, ale nie chcę mi się sprawdzać, bo w tej chwili jest 1:26 a ja se oglądam film. Dzisiaj skupiłam się tylko na momentach, Nianel. Macie jakieś pytania? Zapraszam:

ASK