Capítulo Cuatro

Kiedy, doszło do mnie, co właściwie teraz robię, w szybkim tempie oderwałam się od chłopaka i usiadłam na drugi koniec łóżka. Czułam na sobie jego przenikliwy wzrok, który sprawiał, że coraz bardziej robiło mi się głupio.
-To było.Hm...Przez przypadek -  stwierdziłam w nerwowy sposób bawiąc się rogiem od rękawa. Patrząc na rany, na moim nadgarstku zadawałam sobie pytanie, dlaczego to zrobiłam? Przecież pomagają tylko na chwilę, zapominamy o wszystkim i liczy się tylko ból to dzięki niemu przetrwamy te następne dwie godziny, ale czy to na pewno jest potrzebne? Robiąc to chcemy zapomnieć, a tak na prawdę blizny, które zostają po cięciu nam o tym przypominają.
-Przez przypadek? - ton chłopaka zmusił mnie by podnieść głowę i spojrzeć na niego.
-Daj już sobie spokój-  powiedziałam błagalnym tonem głosu. Gdy, blondyn zobaczył moją minę od razu spoważniał. Niewiele myśląc wstałam z miejsca kierując się do swojego pokoju. Usiadłam na parapecie wpatrując się w widoki za oknem. Mialam nadzieję, że zwariowałam. Miałam nadzieję, że on też zwariował. Miałam nadzieję, że ten pocałunek nic dla nas nie znaczył. Nie rozumiałam siebie i swojego zachowania. A także jego. Moje rozmyślenia przerwał dzwięk otwierających się drzwi, w powolny spoób przymknęłam oczy przysłuchując się odgłosu kroków. W pewnym momencie kroki ustały. Kiedy, w powlny sposób obracałam się w stronę drzwi, moje ciało opanował strach. Byłam zwykłym tchórzem, jednak wolałam się do tego nie przynawać.  Przygotowałam swój umysł na najbardziej nie chcianą tu osobę, którą był Niall. Przede mną stał, Harry. Byłam zawiedziona, ale jednocześnie poczułam pewnego rodzaju ulgę. Nie musiałam tłumaczyć się, Niall'owi co było przyczyną pocałunku. Jednak zawsze jest jakieś ,,ale", prawda? Więc, byłam skazana na jakąś głupią rozmowę z moim braciszkiem.
-Musimy pogadać - stwierdził stanowczo i zupełnie poważnie, bez żadnej nutki zawachania, czy zwątpienia. Pokiwałam twierdząco głową, choć tak na prawdę nie rozumiałam powodu tej rozmowy. W nerwowy sposób rozejrzał się po pokoju. Jego uwagę przykuło moje łóżko na, którym usiadł.
-O co chodzi? - spytałam cicho, jednak na tyle głośno, aby ten bałwan na przeciwko mnie to usłyszał.
-Musimy sobie coś wyjaśnić - stwierdził zbulwersowany.
-Co ci znowu zrobiłam? - jęknęłam z niezadowolenia.
-Mi? Nic. Chodzi o Niall'a - zaczął, ale nie dane było mu dokończyć. Słysząc jego imię w mojej głowie zaświeciła się czerwona lampka tak jak w burdelu.
-Myślisz, że chcę ci zabrać przyjaciela? - spojrzałam na niego ze zdziwieniem, tylko po to, aby po chwili wybuchnąć głośnym śmiechem - Przykro mi, ale mam lepsze zajęcia niż zadawanie się z twoim przyjacielem. Przecież, ja go nawet nie lubię - skłamałam. Przynajmniej tak się poczułam.
-Jesteś pewna? Bo.. - zapytał a, wręcz warknął podnosząc prawą brew do góry. Jeżeli, on za chwile nie przestanie, to go zabiję.
-Idiota -warknęłam tym samym tonem, co on, wcinając mu się w słowo. Wstałam z miejsca i przelotnie spojrzałam na chłopaka. W jego oczach dostrzegłam złość i chęć zamordowania mnie. Prychnęłam pod nosem biorąc do ręki deskorolkę. Już po chwili zbiegałam po schodach i cicho klnęłam. Nawet głos blondyna nie zrobił na mnie najmiejszego wrażenia. W tej chwili byłam zupełnie pochłonięta wyzywaniem mojego kochanego braciszka, pod nosem. Kiedy, znalazłam się na korytarzu z całej siły rzuciłam deskę na ziemię, robiąc hałas w całym domu, który sprawił, że Harry i Niall przyglądali mi się ze zdziwieniem. Olać ich. Wzięłam do ręki moje buty i szybko je ubrałam. Wzięłam do ręki drzwi i z wręcz brutalnie je zamknęłam, czując, że moja frustracja w końcu musi znaleźć jakieś ujście. Nie orientowałam się za bardzo, gdzie co jest. Ale na szczęście park było widać z daleka. Wzięłam głęboki oddech i wolnym krokiem ruszyłam w stronę parku, kurczowo trzymając w ręku deskę. Będąc na miejscu, wsiadłam na deskę i zaczęłam ćwiczyć różne triki. Nie oszukujmy się - byłam i jestem kiepska. Deskorolkę dostałam tydzień temu i nawet jeździć nie potrafię. Taaak, jestem dobra. Wsiadłam na nią i odepchnęłam się nogą. Całą uwagę skupiłam na desce, aby czasem się nie wywalić. Jednak, to nie był najlepszy sposób. Już po chwili wpadłam na jakiegoś chłopaka. Patrzył głęboko w moje oczy, a ja nie mogłam oderwać wzroku od jego pięknych czekoladowych tęczówek, które aż hipnotyzowały. Stał bardzo blisko mnie. Czułam jego miętowy oddech.  Moje serce wypełniło się paletą emocji. Ciało się odprężyło. Wszystko inne przestawało się liczyć. Tonęłam w tych oczach. To nie miało sensu. Czar prysł. Obróciłam głowę, przerywając kontakt wzrokowy z chłopakiem i nagle poczułam się, jakbym wypłynęła na powierzchnię wody.
-Jestem, Justin - jego głos dotarł do mnie, dopiero, kiedy wzięłam głęboki oddech. W wolny sposób spojrzałam na chłopaka i lekko się uśmiechnęłam.
-Jestem, Chanel - podałam, Justin'owi rękę, którą od razu uścisnął.
-Jeździsz na deskorolce? - dodał z uśmiechem, wskazując na sprzęt pod moimi nogami.
-Raczej ,,próbuję" - stwierdziłam, po czym lekko się skrzywiłam - To nie jest takie proste, jak mi się wydawało. Chłopak już otwierał usta, aby coś powiedzieć, niestety dzwięk mojego telefonu wszystko zniszczył. Niechętnie oderwałam wzrok od Justin'a. Wyciągając telefon z kieszeni wyświetlił mi sie numer, Harry'ego. Przewróciłam oczami i spojrzałam przepraszająco na bruneta, po czym odebrałam.
-Odebrałaś? - zapytał zdziwiony.
-Nie, po prostu masz shizy - w odpowiedzi usłyszałam ironiczny śmiech chłopaka. Nie powiem, denerwowało mnie jego zachowanie. Gorzej niż dziecko.
-Skończyłeś? - spytałam znudzona.
-To nie było śmieszne - na moje słowa od razu spoważniał - Masz wracać do domu - nic nie odpowiedziałam tylko się rozłączyłam. Fajnie, nie powiem, że nie. Poznałam, kogoś normalnego i mam wracać do domu? Trzy razy, nie. Dziękuję.
-Przepraszam, ale muszę już wracać - szepnęłam zrezygnowana. Chłopak w śmieszny sposób poprawił swoje włosy i spojrzał na mnie zmyślonym wzrokiem - Odprowadzisz mnie?
-Chętnie - uśmiechnął się w moją stronę, biorąc do ręki moją deskę. W nerwowy sposób przegryzłam dolną wargę. Nie rozumiem, czemu Harry chce abym wróciła. Przecież.. Zresztą nie ważne.
-Coś się stało? - zapytał, kierując się ze mną w stronę mojego domu. Nie wiem, co się ze mną działo, ale w tym momencie chciałam mu wszystko opowiedzieć.
-Oprócz tego, że mój brat ma mnie gdzieś, a jego przyjaciel jest głupi, to nie. Wszystko jest w jak najlepszym porządku - posłałam mu ironiczny uśmiech - Nie wspominając już o ojcu, który mnie zostawił.
-Jeżeli chodzi o brata, to może powinnaś z nim porozmawiać,a jeżeli chodzi o jego przyjaciela to nic nie poradzisz - słowa wypływające z jego ust bardzo mnie ucieszyły. Przynajmniej miałam pewność, że jest osoba, która mnie rozumie. W oddali zobaczyłam mój dom. Na jego widok lekko się skrzywiłam. Nie miałam ochoty rozstawać się z Justin'em. Dobrze mi się z nim rozmawiało. Był inny. Zupełnie inny od reszty chłopaków. Był przeciwieństwem, Niall'a. Czy to dobrze? Dla mnie tak.
-Tutaj mieszkasz? - zapytał, kiedy zatrzymaliśmy się przed ogromnym domem.
Popatrzyłam w jego śliczne, brązowe tęczówki i tępo się w nie wpatrywałam. Po pewnym czasie głośno westchnęłam i przygryzłam wargę.
-Tak - mruknęłam i uśmiechnęłam się, chcąc ukryć moje niezadowolenie. Chyba nie musiałam mówić głośno, że nie chciałam aby, gdzieś sobie poszedł, prawda?
-Muszę już iść - widać było, że był zdenerwowany, ponieważ skrzywił usta i stanał na przeciwko mnie. A ja? Wcale nie byłam lepsza. Gdyby, to ode mnie zależało to schowałabym go w pokoju. Jednak, to trochę dziecinne. Justin podszedł bliżej mnie. Spojrzałam na niego ze zdziwieniem. On jednak się tym nie przejął i mocno mnie przytulił. Bez chwili zastanowienie odwzajemniłam uścisk. Tego było mi trzeba. Po chwili oderwaliśmy się od siebie. Szybko wymieniliśmy się numerami. Będąc na werandzie, usłyszałam głos Justin'a.
-Tylko pamiętaj, zadzwoń do mnie - wrzasnął w moim kierunku. Daje głowę, że, Harry to usłyszał i jak debil patrzy w okno - Chcę być na bieżąco z twoim problem, wtedy będę wiedział jak ci pomóc - w odpowiedzi przytaknęłam głową i weszłam do środka. Uśmiechnęłam się pod nosem. Ściągnęłam buty, a deskę zostawiłam na korytarzu. Wolnym krokiem weszłam do kuchni, gdzie siedziała reszta domowników.
-Twój przydupas? - kiedy, usłyszałam słowa blondyna o mało nie zakrztusiłam się własną śliną. Po dosłownie czterech sekundach prychłam. Następna sekunda i wprost zwijałam się po podłodze ze śmiechu.
-Z czego rżysz? - zapytał zdziwiony Horan. Jego słowa doprowadziły mnie do kolejnego ataku śmiechu. Kiedy, zorientowałam się, że oboje mi się przyglądają, jak za sprawą czarodziejskiej różdżki wstałam z ziemi i spojrzałam na blondyna z pod przymróżonych powiek.
-Jesteście beznadziejni - stwierdziłam biorąc do ręki butelkę. W szybkim tempe odkręciłam ją i wzięłam łyka.
-Siero? To nie ja przystawiałem się do ciebie rano - jego głos przywrócił mnie do świata żywych. Spojrzałam na niego zabójczym wzrokiem. Czy on musi do tego wracać?!
-Siero? To nie ja przystawiałam się do ciebie ostantnio - stwierdziłam naśladując jego sposób mówienia. Nie ukrywałam, że chciałam go wkurzyć. Zadziałało, bo chłopak zacisnął ręcę pod stołem.
-Uważasz, że to mnie rusza? Dla mnie, jesteś jak, każda inna - wzruszył rękami wstając od stołu i zatrzymując się na przeciwko mnie. Przez chwilę stałam w tym samym miejscu jak zamrożona. Jednak, po chwili wróciłam do świata żywych.
-Nawet nie wiesz jak mnie to cieszy - wydusiłam z siebie w końcu. Odsunęłam się od chłopaka i prychnęłam, kierując się w stronę swojego pokoju. Zamknęłam z impulsem drzwi i usiadłam na łóżku podkulając nogi.
Zastanawiałam się kim jestem.
Nikim.
Co znaczę dla innych osób?
Nic.
To przykre, a zarazem prawdziwe.
Dlaczego, wszystko wydaję się tak niesprawiedliwe?
Ból, który odczuwam stopniowo znika. Nie znika zupełnie, nie na długo, ale żyje się z nim coraz łatwiej. To śmieszne, a zarazem zajebiście przykre, jak życie bawi się nami w najlepsze. Daje nam chwile szczęścia, by potem to odebrać i z przyjemnością patrzeć na nasze cierpienie, daje nam osobe dzięki, której czujemy się potrzebni i przy której wszystko inne traci na wartości by po jakimś czasie wtrącić w wasze życie osobę, która stanie pomiędzy wami i zwyczajnie wszystko spierdoli, daje nam kilka wspaniałych tygodni w życiu, tylko po to aby potem patrzeć jak wspominamy z bólem, bo prawdopodobnie nigdy te czasy już nie wrócą.
W powolny sposób oddychałam próbując uspokoić swój organizm. Kiedy w końcu tak się stało wyciągnęłam swój telefon i napisałam wiadomość do Justina. Po chwili dostałam odpowiedź.

Uśmiechnęłam się pod nosem i odłożyłam telefon. Po chwili usłyszałam dzwięk otwierających się drzwi.
-Chanel - krzyknął.
-Co ? - krzyknęłam, jeszcze głośniej wychodząc z pokoju. Zatrzymałam,, się, ale nigdzie go nie było. Niespodziewanie złapał mnie za rękę i agresywnie przyciągnął mnie do siebie i wreszcie namiętnie pocałował.

Dupa, dupa, dupa! Pojawił się dość późno i mi się nie podoba. A wy co nim myślicie? Chcę was przeprosić za opóźnienia, ale mój brat jest maniakiem komputerowym, a przez jakiś czas będziemy dzielić jeden komputer. Przepraszam za błędy