Capítulo Cinco

Delikatnie musnął moją dolną wargę. Mój oddech przyśpieszył, a serce zaczęło niemiłosiernie bić. Czułam zapach jego perfum, przez który nie potrafiłam racjonalnie myśleć. Odsunął się ode mnie i delikatnie uśmiechnął. W nerwowy sposób wciągnęłam powietrze do płuc, nie mogąc oderwać wzrok od jego ust. Ust, które tak bardzo w tej chwili pragnęłam. Chłopak chyba to zauważył, ponieważ przygryzł dolną wargę przybliżając twarz bliżej mojej. Po chwili jego dłoń powędrowała do mojego podbródka. Dwoma palcami złapał go i lekko uniósł moją twarz ku górze. I znowu poczułam miłe mrowienie w żołądku. On to robił specjalnie! Patrzył głęboko w moje oczy, a ja nie mogłam oderwać wzroku od jego pięknych tęczówek, które aż hipnotyzowały. Kiedy, myślałam, że się na niego rzucę on zrobił to za mnie. W szybki sposób przybliżył swoją twarz do mojej i wpił się w moje usta. Nagle wszystko przestało istnieć, gdy poczułam na ustach smak jego warg. Były chłodne, ale słodkie. Nie wiele myśląc, przymknęłam oczy, zarzuciłam mu ręcę na szyję i przyciągnęłam do siebie zmiejszając odległość, która była między nami. Horan, krążył dłońmi po moich plecach. W końcu przeniósł prawą dłoń na mój policzek i zaczął go delikatnie gładzić. Musnął moją dolną wargę i odsunął się ode mnie. Spojrzałam na jego twarz. On cały czas się uśmiechał, zupełnie jakby wygrał jakieś garmmy.
-Dalej uważasz, że nic do mnie nie czujesz? - zapytał przyciszonym głosem  i spojrzał na mnie wymownie.
-Skończ - jęknęłam z niezadowolenia.
-Sprawa jest - stwierdził, Harry pojawiając się obok nas. W tej chwili dziękowałam mu w myślach. Naprawdę nie miałam ochoty rozmawiać z blondynem o tym, co przed chwilą miało miejsce. Spojrzałam na Niall'a i w tym samym momencie poczułam stado motyli w moim żołądku.
-Coś się stało? - spytałam chcąc wymazać scenę pocałunku z mojej głowy. Jednak jak na załość obraz, co chwilę powracał. Wciąż czułam jego słodkie usta na swoich i jego dłonie, które muskały delikatnie mój policzek. Chyba, już całkiem mi odbiło.
-Nie. Nic się nie stało, tylko chciałem przypomnieć, Niall'owi, że dzisiaj ma wizytę w sierocińcu - stwierdził i puknął mnie w czoło jak by to było oczywiste. Serio, Styles? Bo ja chodzę za wami i interesuję się, co dzisiaj robicie, a co nie.
-Debilu, przecież ona o tym nie wiedziała - ignorując wypowiedź blondyna, spojrzałam na Harry'ego morderczym wzrokiem.
-Zaprowadzisz mnie tam? - spytałam, prznosząc wzrok na Niall'a.
-Gdzie? - zapytał, kątem oka patrząc w moją stronę. Harry, spojrzał na mnie,a potem na Niall'a, po czym zaczął, kierować się w stronę swojego pokoju. Otworzył drzwi i zniknął.
-Do tych dzieci
-Serio?
-Naprawdę, chcesz tam iść?  - spytał blondyn, gdy od dłuższego czasu nie usłyszał mojej odpowiedzi. W tej chwili panowała idealna cisza. Usłyszeć, można było, Harry'ego, który właśnie w tym momencie rozmawiał przez telefon z jakąś dziewczyną. Czyżby, kolejna ,,zdobycz" Harry'ego Styles'a?
-Tak, chcę - powiedziałam cicho, nie odrywając wzroku od blondyna. Wolnym krokiem zeszliśmy po schodach i pokierowaliśmy się na korytarz. Szybko ubierając buty, wyszliśmy z domu.
 -Dlaczego jesteś dla mnie wredny, a potem miły?- moja głowa odwróciła się o sto osiemdziesiąt stopni w stronę chłopaka. Może, to pytanie jest nie na miejscu, ale byłam ciekawa jego odpowiedzi.
-Kiedyś, się dowiesz - mruknął pod nosem, przyśpieszając. Pokiwałam głową i ruszyłam za nim. Szliśmy ciemnymi ulicami w stronę sierocińca.W głowie miałam różnego typu przebłyski, ale wolałam zachować je dla siebie, nie mówiąc o nich nikomu. W taki sposób było mi wygodniej, mogłam sobie wszystko analizować. Przez całą drogę, Niall opowiadał mi o sytuacji w sierocińcu. Z tego co zrozumiałam, to dzieci nie miały zbytnio kolorowego życia. Nie wspominając już o problemach z utrzymaniem sierocińca. Z każdym dniem problemy psychiczne u niektórych dzieci pogarszały się. Było mi ich cholernie szkoda. Gdybym była na ich miejscu...Stchóżyłabym. Jak? Nie wiem, ale pewnie bym to zrobiła. Blondyn z zapałem, opowiadał jak dogaduje się z dziećmi. Kiedy, to wszystko się zaczęło. Mam być szczera? Nie spodziewałam się tego po nim, to było niemożliwe po takim chłopaku, ale jak widać pozory mylą.
-Cześć, jestem Chanel. Jak masz na imię? - spytałam małej dziewczynki w kącie. W swoich malutkich dłoniach trzymała dużego misia. Była taka nieobecna. Za wszelką cene chciałam jej pomóc. A ona tylko w kółko powtarzała: ,,Boję się. Boję się" i płakała. Może po prostu bała się bólu?
-Powiesz mi coś o sobie? - spytałam podchodząc bliżej niej. Na co bardziej się skuliła. Zupełnie jakby bała się ludzi. Bała się mnie. To przykre.
-Moja mamusia była chuda i dlatego nie mogła mnie kochać. Ale jak tylko będzie chuda mniej to będzie mnie kochać zawsze - szepnęła wycierając łzy spływające po jej policzkach. Nóż. Poczułam się jakby, ktoś wbił mi nóż w serce.
-Wiem, że jest ci ciężko, ale z czasem będzie dobrze.
-Nie mów, że będzie dobrze. Nie lubię kłamstwa - warknęła przez łzy i jeszcze bardziej wtuliła się w swojego misia. Może to dziwne, ale ta dziewczynka przypominała mnie. Tak samo jak mi zmieniały jej się humorki. Westchnęłam głęboko i usiadłam na przeciwko niej.
-Ally, teraz jest ci smutno, ale ci przejdzie - stwierdził, Horan siadając koło mnie i z zaciekawieniem przyglądając się małej dziewczyncę. Więc, tak miała na imię.
-Nie przejdzie - jej stanowczy głos doszedł do mnie dopiero, kiedy spojrzałam w jej stronę.
-Wiesz co zawsze sobie powtarzam ? - spytał dziewczynki, na co pokiwała przecząco głową -Warto mieć marzenia, ponieważ one się spełniają - wyszeptał, tak jakby powierzał jej jakiś sekret. Spojrzałam na blondyna i lekko się uśmiechnęłam.
-Mam rozumieć, że jak będę o czymś marzyć dzień, w dzień, to moje marzenie może się spełnić? - spytała chcąc się upewnić. Jak na zawołanie pokiwaliśmy oboje twierdząco głową - Czyli, moja mamusia przestanie być nieżywa i przyjdzie po mnie? - słysząc jej słowa z mojej twarzy zniknął uśmiech, zamiast tego pojawiło się zakłopotanie. Horan opowiadał, że jej mama zmarła na anorekcje. Więc, zrobiło mi się trochę głupio, a nawet bardzo. Przecież, to przez nas jeszcze bardziej będzie cierpieć.
-Zawsze warto mieć marzenia - wyszeptałam i spuściłam wzrok. Dziewczyna pisnęła z zadowolenia i pobiegła w jakimś kierunku. Blondyn burknął coś niezrozumiałego pod nosem i wstał z miejsca. Nie chcąc być gorsza uczyniłam to samo. Swój wzrok przeniosłam na jego błękitne oczy. Były zamyślone i zaniepokojone. Niall milczał. Nawet nie zwracał na mnie jakiekolwiek uwagi. Jego myśli krążyły przy małej dziewczynce, którą miała nadzieje, że jej mama w końcu po nią wróci. Niestety nie wiedziała, jak bardzo się zawiedzie.
-Pobawisz sie ze mną? - podeszła do mnie mała dziewczynka i chwyciła za rękę ciągnąc w stronę zabawek. Przytaknęłam głową i poszłam za nią. Usiadłyśmy przy wielkiej skrzyni. Dziewczynka zaczęła wyciągać lalki barbie -Niall, to twój chłopak. tak? -spytała pełna podekscytowania.
-Ymm...Nie? - raczej stwierdziłam niż zapytałam.
-Kłamiesz.
-Dlaczego tak uważasz? -  spytałam cicho, jednak na tyle głośno, aby mogła mnie usłyszeć.
-Bo, Niall mówił, że całował ładną dziewczyne, a ty jesteś ładna.
-A kiedy ci to mówił? - spytałam. Uśmiechnęłam się w stronę dziewczynki, kiedy podała mi jedną lalkę.
-Dzisiaj.
-Yhym - mruknęłam cicho i zaczęłam bawić się z dziewczynką. Nie ukrywałam, że jej słowa trochę mnie zdziwiły. Ale przecież mogła sobie to wszystko wymyślić. Ta opcja brzmi lepiej, więc trzymajmy się niej. Razem z Niall'em byliśmy w sierocińcu jeszcze godzinę, po czym oboje wróciliśmy do domu. Weszłam do swojego pokoju i dosłownie rzuciłam się na łóżko. Położyłam na plecach wpatrując się w sufit. Nie wiedziałam, że to kiedyś powiem, ale mam bardzo fajny sufit. Tak, mój sufit jest bardzo fajny. Zaczęło mi się nudzić, więc wstała z łóżka i zeszłam na dół. W salonie siedział Harry i Niall.  Zajęłam miejsce obok Niall'a, po czym wtuliłam się w jedną z poduszek. I znowu ta niezręczna cisza. Przysięgam, że słyszałam bzyczenie muchy tak jak na filmach. Siedzieliśmy wpatrując się w wyłączony telewizor, zatopieni w myślach. Nie wiem nad czym zastanawiała się reszta. Ja wyobrażałam sobie mój pocałunek z Niall'em. Przymknęłam oczy i momentalnie uśmiechnęłam się pod nosem. Czując na sobie, kogoś wzrok otworzyłam oczy.
-Coś nie tak? Dziwnie na mnie patrzysz.
-Rozbiera cię wzrokiem - stwierdził, Harold i zaczął poruszać śmiesznie brwiami w góre i dół.
-Polecam wizytę u psychologa. Od razu dziesięć -burknęłam wstając z miejsca - Idę się przjeść - dodałam, po czym ubrałam buty i wyszłam z domu. Ciemna uliczka. Opustoszały park. Samotne ławki. Jedynie drzewa miały towarzystwo, ale nie odważyły się odezwać. Milczały jak zaklęte nie wydobywając z siebie nawet jednego szelestu. Usiadłam pod jednym z nich i rozmyślałam. Zabawne, wszystko w parku zdawało się być opuszczonym i samotnym. Nawet ja, a przecież się tak nie czułam. Czułam się wspaniale. Siedziałam jak nienormalna i uśmiechałam się do siebie, co rzadko mi się zdarza. Odtwarzałam w pamięci nasz dzisiejszy dzień. Wszystko nagle stało się weselsze. Zawiał wiatr, poruszając gałęziami drzew i wydobywając z nich cichy szept. Przede mną przefrunęła zagubiona ulotka, po czym wniosła się w powietrze i trafiła prosto na chłopaka, a właściwie na Justina.
-Co za kaleka z ciebie - wrzasnęłam i zaczełam się śmiać. Poważnie! Siedziałam pod drzewem i ryczałam ze śmiechu.
-Chętnie bym się z tobą pokłócił, ale muszę lecieć - stwierdził, kierując się pewnie w stronę domu. Nic nie odpowiedziałam tylko pomachałam mu i wstałam z miejsca.  Rozejrzałam się dookoła rozmarzonym wzrokiem. Czy to drzewo się uśmiecha? Boże, Chanel zmień dilera! Skarciłam siebie w myślach idąc w stronę domu. Weszłam do domu, ściągnęłam buty, kierując się w stronę salonu. Nie uwierzycie, ale ci idioci dalej gnili na sofie. Jednak tym razem, włączyli telewizor.
-Co oglądacie? - spytałam wciskając się pomiędzy tą dwójką.
-Martwe zło! - wydarli się na całe gardło nie odwracając wzroku od telewizora. Spojrzałam znudzonym wzrokiem na blondyna. Siedział i patrzył w telewizor jak zahipnotyzowany. Nawet nie spojrzał na mnie nie spojrzał. Przegryzłam dolną wargę i zaczęłam w skupieniu oglądać film. W pewnym momencie zaczęłam zastanawiać się, czy przyśpieszone bicie serca jest od filmu, czy od tego, że Niall znajduje się obok mnie? Był blisko. Zbyt blisko. Dosłownie mogłabym się odwrócić i go pocałować, ale nie zrobiłam tego z oczywistych powodów. Nie chciałam wyjść na idiotkę. Wracając do filmu. Fabuła była dość banalna, a akcja? Spodziewałam się coś lepszego. Jedna przerażająca dziewczyna, nie wystarczy, aby było strasznie. Film zaczął się rozkręcać, a mi zaczęło się nudzić. Kątem oka spojrzałam na Niall'a.
-Aż tak na ciebie działam, że nie możesz skupić się na filmie? - spytał z błyskiem w oku odwracając twarz w moją stronę. Spojrzałam na niego i wybełkotałam szybko i niezrozumiale ,,myślałamżesięniezorientujesz''
-Mów głośniej, przecież cię nie ugryzę - zaśmiał się i przysunął jeszcze bliżej mnie.
-Myślałam, że się nie zorientujesz
-Kochana, ja widzę nawet jeżeli ty widzisz, że nie widzę! Jestem wszechwidzący! - stwierdził po czym spojrzał na, Hazze, który przyglądał nam się z zainteresowaniem. Blondyn chwile nad czymś się zastanawiał, po czym wyjął telefon i zaczął coś pisać. Po chwili go schował i w tym samym momencie poczułam wibracje w swojej kieszeni. Wyjęłam telefon, odblokowałam i odczytałam wiadomość. Zamarłam. Treść wiadomości totalnie mnie zaszokowała. O co mu chodzi? I skąd ma mój numer?

I znowu to samo. Rozdział krótki i bez sensu.Wiecie, co musiałam przejść, aby go napisać? Mój brat, jest uzależniony od komputera. Zazwyczaj wygląda to tak, że przychodzi np. o 14 ze szkoły i siedzi do 1 w nocy. A kiedy ja jestem na komputerze, to siedzi przy mnie i patrzy co robię. Dlatego rozdział pisałam z przerwami i ogólnie nie mogłam się skupić, ponieważ mój kochany braciszek ciągle mnie poganiał. Przepraszam za błędy, ale nawet nie zwracałam na nie uwagi.
                               CZYTASZ=KOMENTUJESZ
Chciałabym wam polecić bloga: http://life-are-moments.blogspot.com/
Placówka Concord College to szkoła z internatem, do której są z chęcią zapisywani uczniowie. To w niej każdy młody człowiek poznaje najważniejsze wartości międzyludzkie, odkrywa swoją przyszłość oraz wzbogaca swój poziom inteligencji. Czy Jamie Holat, zbuntowana nastolatka znajdzie siebie na tej uczelni? Czy Allie Collins, Harry Styles, Zayn Malik, Niall Horan, Louis Tomlinson, Liam Payne, Eleanor Calder, Danielle Peazer, przyjaciele, którzy znają się od lat pomogą zrozumieć nowej uczennicy, że rodzice wysyłając ją tu chcieli tylko jej dobra? Czy miłość oraz przyjaźń się pojawiająca przetrwa już na zawsze? Czy nastolatkowie będą woleli wybrać dobro, czy może jednak zło? I czy na pewno wszystko się ułoży?