Capítulo Tres

Wołał mnie, ale ja wolałam udawać, że go nie słyszę. Wbiegłam do łazienki i przekręciłam klucz w drzwiach. Wzięłam żyletkę do ręki. Na początku tylko na nią patrzyłam. Nie chciałam zrobić nic złego. Patrzyłam na ten mały przedmiot. Czułam się źle, bo moje problemy się pogłębiały i stawały się coraz większe. Nie układało mi się w życiu. Czułam się inna. Zaczęłam nienawidzić swojej twarzy i całej siebie. Żyletka znajdywała się na mojej dłoni. Wiedziałam, że to nie jest dobre wyjście. Ale tak miałam wszystkiego dość... Żyletka budziła we mnie odmienne uczucia, niż u innych ludzi. Kojarzyła mi się z czymś pięknym, a zarazem smutnym i tragicznym. Rozrywała moją duszę i powodowała krople łez, spywające po policzkach. Nie mogłam jednak nikomu powiedzieć o swym cierpieniu. Nie miałam nic. Domu. Rodziny. Pieniędzy. Nie chciałam nic. A na pewno nie użalania się nade mną. Szybkim ruchem wykonałam kilka nacięć na mojej skórze. Ciełam się delikatnie, tak aby nie zrobić sobie większej krzywdy. Z nadgarstka tryskała mi krew. Ból sprawił, że poczułam jakąś ulgę. W powolny sposób oddychałam próbując uspokoić swój organizm. Kiedy tak się stało, wolnym krokiem podeszłam do ogromnego lustra. Patrząc w swoje odbicie nie mogłam powstrzymać łez. Bezlitosny świat niszczył mnie do granic. Niby jestem twarda i trudno się ze mną dogadać, ale tak na prawdę tylko udaję.  Zachowuję się tak, ponieważ sama wiele przeszłam. Cierpienie w przeszłości spowodowało u mnie tą swego rodzaju niechęć do ludzi. ,,Jeśli, kogoś do siebie dopuszcze, to tylko dlatego, że na to zasłużył” Równie trudno jest mi okazywać głębsze emocje, ponieważ boję się, że znowu będę cierpieć. Jak długo można żyć, skoro tak bardzo chcę się odejść? Zu­pełnie inaczej jest, jeżeli masz ko­goś, kto cię kocha. To ci da­je setkę po­wodów, aby żyć. Ja ich nie mam. I tu nie chodzi tylko o prawdziwą miłość, która zdarza się raz na kilkadziesiąt osób, ale też o przyjaciół, rodzinę. Chodzi o osobę, która kocha cię ponad wszystko, jest gotowa oddać za ciebie życie. Ja, jestem inna. Nie mam osoby, której podziękuję za swoje życie. Tato? To dla mnie obce słowo , to przede wszystkim obca dla mnie osoba kryjąca się pod tym czteroliterowym czymś . Nigdy mnie nie przytulił, nigdy nie powiedział ,, Kocham cię ”  Nigdy nie otoczył mnie ojcowską troską, czułością, nigdy nie był ze mnie dumny, nigdy nie stawał po mojej stronie, ani razu nie zapytał czy wszystko u mnie dobrze. W zamian , zostawił mnie, dał mi wiele łez wieczorami czując, że własna córka jest dla niego nikim. I tak na prawdę nie mam za co mu dziękować, bo nawet fakt, że dał mi życie zbyt bardzo mnie nie cieszy. Nie wiem, jak zachowałabyś się na moim miejscu. Ale jestem pewna, że tak łatwo byś im nie wybaczyła. Na pewno nie okazywałabyś swojej słabości, bólu... Chciałabyś pokazać im, że cię to nie rusza i sprawić, aby dla odmiany to oni  pocierpieli. Chcesz wiedzieć jaka jestem naprawdę? Więc, spójrz na mnie i powiedz, co widzisz? Ja widzę kawałek ciała, które jakoś próbuje funkcjonować i wrak emocjonalny. Kawałki rozsypanej psychiki, którą bezskutecznie próbuje poskładać. Widzę osobę, która najzwyczajniej w świecie nie radzi sobie z tym wszystkim. To wszystko ją przerasta.
Biorąc głęboki oddech wyszłam z łazienki, kierując się w stronę kuchni. Zaparzyłam sobie gorącą herbatę i zrobiłam popcorn. Szurając nogami po podłodze, poszłam do salonu. Usiadłam na sofie, właczyłam telewizor i zaczęłam jeść. Nagle usłyszałam wrzask.
-Kurwa! - tak, to był, Horan - Gdzie ty jesteś?
Nie musiałam nawet odpowiadać, głos dochodzący z telewizora zrobił to za mnie.
-Wole chłopców? - zapytał ze złością, a ja zaczęłam się śmiać.
-Sam to teraz powiedziałeś - podniosłam ręcę w geście obronnym. No co? Sam się wkopał,
-Dlaczego, to zrobiłaś? - zapytał zasłaniając mi telewizor.
-Odsuń się, oglądam -  syknęłam, najciszej jak potrafiłam, jednocześnie na tyle głośno, aby ten idiota usłyszał.
-Pytam się! - wrzasnął wyrywając mi z ręki miskę z popcornem i wysypując na moją głowę. Tym razem przegiął. Zabiję go. No po prostu zabiję. Co za idiota. Jaki burdel.
-Wkurzasz mnie - powiedziałam i nie czekając na jego odpowiedź, zaczęłam rzucać go popcornem. Nic. Żadnej reakcji z jego strony. To trochę dziwne. Horan, od zawsze należał do osób, które mają najwięcej do powiedzenia, więc dlaczego, teraz tak nie jest?
-Po chuj to zrobiłaś? - spytał wskazując na mój nadgarstek, a ja zamarłam. Powinnam coś powiedzieć, lecz nie potrafiłam. Nie potrafiłam otworzyć ust, a co dopiero wydobyć z siebie jakikolwiek głos. To było dla mnie za trudne. Nerwowo przełknęłam ślinę.
-Bo ja tak lubię - odpowiedziałam przyciszonym głosem i skupiłam się na obrazie, na przeciw mnie.
-Dlaczego, się pocięłaś?! - blondyn krzyczał na mnie, poirytowany.
-Nieważne. Po prostu chciałam popłakać - szepnęłam.
Jestem samotnością. Jestem wolnością. Jestem lękiem. Jestem bólem. Jestem tęsknotą. Jestem psychologiem. Jestem człowiekiem. Kim tak naprawdę jestem? Bo na pewno, nie miłością.
-Chanel - zaczął, przyciszonym głosem - Nie wiem, co się dzieje, ale na pewno wszystko będzie dobrze. Jeszcze sama się o tym przekonasz.
-Mówisz ,,wszystko będzie dobrze” bo to nie twój problem. Nigdy, nie byłeś w podobnej sytuacji. Zawsze miałeś przy sobie rodzinę i przyjaciół, więc nic nie mów - prychnęłam. Idiotka! Po co to powiedziałam? Przecież, on chciał mnie pocieszyć. Spójrzmy prawdzie w oczy - jestem głupia. Głupia, głupia, głupia! Może przez to, że zawsze byłam sama to zgłupiałam?
 ,,Jestem sama.  Sama tutaj i na świecie. Sama w sercu i sama w głowie. Sama wszędzie przez cały czas, odkąd pamiętam. Sama w rodzinie, sama z przyjaciółmi, sama w pokoju pełnym ludzi. Sama, kiedy się budzę, sama, każdego koszmarnego dnia, sama, kiedy w końcu nadchodzi ciemność. Jestem sama z przeznaczeniem. Sama z przerażeniem. Nie chcę być sama. Nigdy nie chciałam być sama. Kurewsko tego nienawidzę. Nienawidzę tego, że nie mam z kim porozmawiać, nienawidzę tego, że nie mam do, kogo zadzwonić, nienawidzę tego, że nie mam nikogo, kto potrzyma mnie za rękę, przytuli mnie, powie, że wszystko będzie w porządku. Nienawidzę tego, że nie mam nikogo, z kim mogłabym dzielić nadzieje i marzenia.”
-Myślisz, że jestem normalna? - spytałam z roztargnieniem spoglądając na niego. Miałam nadzieję, że uzyskam twierdzącą odpowiedź, ale po wyrazie jego miny zrozumiałam, że będzie ona zupełnie inna.
-Normalny człowiek nie ma blizn na nadgarstku - powiedział po dłuższej chwili zastanowienia. Mimo, że  rozmowa należała do tych smutnych, to lekko prychnąłem i uśmiechnąłem się.
-Rozumiem....Czyli twoim zdaniem jestem nienormalna - milczał. Cisza w tej sytuacji była dla mnie, czymś najgorszym. Po dłuższej chwili ciszy przymrużył śmiesznie oczy. Wyglądał...jak...kret? Tak. Zdecydowanie, jak kret. Bardzo przystojny kret, z niebieskimi oczami.
-Boże, opanuj się, Chanel. Horan, to idiota - szepnęłam do siebie w myśkach. W nerwowy sposób zaczęłam bawić się swoją branzoletką. Co się ze mną dzieje ?
-Jesteś zdenerwowana? - spytał przyglądając mi się. Już po chwili usiadł obok mnie. Jasne, siadaj sobie. Bo przecież, nie mam nic innego do roboty, niż użeranie się z twoją osobą.
-Nie jestem zdenerwowna - odpowiedziałam, robiąc się jeszcze bardziej zdenerwowana, na myśl o konieczności bronienia mojego zdenerwowani. Blondyn w śmieszny sposób poprawił swoje włosy. Horan postanowił zignorować moją odpowiedź , ponieważ jak, gdyby nigdy nic przewrócił oczami i wyrwał mi pilota.
-Nie ma nic lepszego do oglądania, że takie gówno oglądasz ?- zajęczał i przełączył kanał. Zmierzyłam go gniewnym wzrokiem z góry na dół. A on? On beszczelnie spojrzał na mnie i posłał mi ironiczny uśmiech. I pomyśleć, że jeszcze miesiąc temu, tak bardzo lubiłam jego piosenki. Teraz jakoś nie chcę mi się wierzyć, że słuchałam jego solówek z albumu Take Me Home. Owszem - Zayn'a, Liam'a i Lousi'a tak. Ale jego? Chyba powinnam zapisać się do psychologa. Chyba, na pewno.
-Oddaj mi tego pilota. Nie widzisz, że ogladam? - warknęłam wyrywając mu sprzęt z ręki.
-Nie, nie widzę. Serio, chcesz takie gówno oglądać? - zapytał znudzony i wyrwał mi pilota. Znowu.
-Tak, chcę. Do twojej wiadomości, ,,takie gówno'' mnie uspokaja - jeżeli za chwilę nie odda mi tego pilota, to przysięgam. Zabiję go. Zaczął skakać z kanału do kanału. W końcu zatrzymał się na jakimś porno. No nie. On sobie chyba jaja robi. Wpatrywał się w ekran telewizora jak w jakiś dziewiąty cud świata.
-Oddasz mi tego pilota, czy nie ? - spytałam, chcąc się upewnić.
-Nie - odpowiedział nawet na mnie nie patrząc. Jasne, oglądaj se. Wstałam z sofy i leniwie przeciągnęłam się. Szybko poszłam na korytarz tym samym wyjmując korki od telewizora. I bum! Horan, porno już sobie nie obejrzy. Nie chcąc wzbudzić jakich kolwiek podejrzeń ze strony chłopaka wróciłam szybko do salonu i usiadłam obok niego.
-Oooo! Czemu telewizor nie działa? - udałam zdziwioną wyrywając mu sprzęt z ręki. Zaczęłam przyciskać wszystkie przyciski na pilocie, chcąc go włączyć - Zepsułeś go - mruknęłam zrezygnowana.
-Nie zepsułem. Sam się zgasił.
-Ty się zgasiłeś - chyba nie satysfakcjonowała go ta odpowiedź, bo zmarszczył brwi i skrzywił usta. Na szczęście dał spokój. Przekrzywił głowę w moją stronę, tym samym opierając się o mnie. Położył głowę na moim ramieniu. Z tego co zauważyłam z odbicia telewizora, to blondyn słodko się uśmiechnął i przymknął oczy. Jedyne o czym teraz marzę, to długi sen. Najlepiej, żebym się już w ogóle nie obudziła, no, ale cóż. Muszę zadowolić się tylko tym pierwszym. Nie wiele myśląc zrobiłam to samo co, Niall. Przymknęłam oczy i po chwili było po mnie.
Moje powieki, które tego dnia są wyjątkowo ciężkie, unoszą się do góry. Pierwszy widok po przebudzeniu? Sufit w odcieniu śniegu. Podniosłam lekko swoje ciało i automatycznie znów się położyłam, przez ciężar, który wywierał na moje ciało. Automatycznie odwróciłam głowę w drugą stronę i lekko się uśmiechnęłam. Przez moje dzisiejsze lenistwo, nie zdałam sobie sprawy, że Horan smacznie śpi wtulony we mnie. Zaraz... coś tu nie gra. Przecież my zasnęliśmy w pozycji siedzącej i na nierozłożonej kanapie. Nic już z tego nie rozumiem. Dobra, nie wnikam w szczegóły. Jeszcze raz spojrzałam na blondyna. Boże, jak on słodko wygląda podczas snu. Włosy ułożone w nieładzie i lekko rozchylone usta dodawały mu uroku.Gdybym miała wybierać, to podczas obudzenia chciałabym mieć przed sobą ten wspaniały widok. Tym bardziej, że kiedy śpi wygląda bezbronnie. Aż chciałoby się go przytulić i nigdy nie wypuszczać z objęć. Cholera, znowu pomyślałam o nim w ten miły sposób. Powoli dociera do mnie, że powinnam zapisać się na jakieś leczenie. Bo jakim cudem ON może być słodki? Przecież, to jest diabeł w czystym cieleniu Niall'a Horan'a.
Dotknęłam opuszkami palców jego policzka i zaczęłam ,,rysować” różne wzory. Mój wzrok przeniósł się na jego słodkie usta. Jeśli to zrobię? Przecież się nie dowie , bo śpi. Jeden, mały, niewinny pocałunek. Wiem, że nie powinnam tego robić i, że zachowuję się jak dziecko, ale nie moge się powstrzymać. Przysunęłam swoje usta do jego. Powolnym, delikatnym ruchem, musnęłam jego soczystych warg. Zorientowałam sie, że Niall nie śpi. Wepchnął swój język w moje rozszerzone wargi. Jego język delikatnie pieścił moje podniebienie. Nawet nie wiem czemu odwzajemniłam pocałunek. Dałam ponieś się chwili. Miękkie wargi chłopaka, idealnie współgrały z moimi. Jakby, były stworzone specjalnie dla mnie, a moje dla niego. Chyba już całkiem mi odbiło.


No, cześć! Rozdział pojawił się trochę później niż planowałam... No, ale czasem tak bywa. Mam nadzieję, że wam się podoba i, że takiej akcji się nie spodziewaliście. Przepraszam, za wszelkie błędy.
                            CZYTASZ=KOMENTUJESZ