Capítulo Dos

Byliście, kiedyś w takim stanie, że byliście gotowi, kogoś zabić? I nie pytam się o jakieś słowa rzucane na wiatr, np. wkurzyliście się na kogoś i rzuciliście "takiego to tylko zabić" lub coś w tym stylu. Chodzi mi czy, ktoś z was czuł się tak, że mógłby kogoś poważnie zamordować. Bo ja się tak właśnie czuję w tym momencie. Są na świecie osoby, których mamy dość, które nas ranią i sprawia im to przyjemność. Czasami chciałabym wziąć nóż, wbić komuś prosto w serce i powiedzieć - to za moją krzywdę. Jak dotąd, doznawałam tylko cierpienia w mojej głowie. Może w innych okolicznościach, byłoby to ciekawe przeżycie. Ale nie teraz. Po tak długim czasie braku uczuć, ogarnia mnie fala bólu. A potem znowu nic. Możliwe, że bardziej lubię cierpienie niż nicość. Wtedy czuję, że żyję.
-A w bajki też wierzysz? - na początku słysząc wypowiedź blondyna, roześmiałam się, ale potem wezbrała się we mnie złość. Momentalnie zacisnęłam ręcę w pięść. Czułam, że wystarczyło jeszcze jedno słowo za dużo, a stałaby mu się krzywda.
-Chanel, nie musisz udawać takiej niedostępnej - podszedł bliżej mnie - ja…. - nie zdążył powiedzieć nic wiecej, bo z całej siły uderzyłam go w twarz.
-Nigdy, więcej się do mnie nie zbliżaj - wysyczałam przez zaciśnięte zęby. Powoli tracę rozum. Moje ciało nie potrafi znieść planów, jakie szykuje mi mózg. Z jednej strony czuję do niego nienawiśc, z drugiej zaś, mam ochotę podejść, przytulić go i przeprosić. Ale coś ciągnie mnie do nieokazywania słabości, więc tego się trzymam i trzymać będę.
-Co ci odwaliło?! - momentalnie złapał się za policzek i syknął z bólu. Jego twarz zdradzała naraz z tysiąc emocji. Był na mnie cholernie zły. A przecież tylko ja, miała prawo się na niego wściekać. To on zachowywał się jak skończony dupek.
-Mi? Nic. Ja po prostu marze, abyś się do mnie przystawiał! - mój ironiczny wrzask można było usłyszeć, w drugim końcu domu. Ale tak szczerze? Mało mnie to obchodziło.
-Tylko nie mów, że ci się to nie podoba - na jego twarzy zagościł irytujący uśmiech.
Momentalnie odsunęłam się kilka kroków do tyłu. Wzięłam głęboki oddech, czując, że za chwilę moja złość sięgnie maximum.
-Jeszcze jedno słowo, a cię zabiję - rzuciłam pod nosem, ale i tak to usłyszał.
-Nie zrobisz tego.
-Zamknij się! I wyjdź z mojego pokoju- wskazałam ręką drzwi.
-Kotku pamiętaj, że to też mój dom.
-Wyjdź - wrzasnęłam, czując, że moja frustracja w końcu musi znaleźć jakieś ujście.
-Jeszcze będziesz chciała, abym przyszedł - ostrzegł mnie wychodząc z pokoju.
Słysząc głośny trzask drzwi odetchnęłam z ulgą. Usiadłam na podłodzę i zaczęłam płakać. Uświadomiłam sobie, że jestem bezgranicznie głupia. Miałam tyle szans, których nie wykorzystałam. Płakałam z bezsilności, bo już nic nie dało się zrobić. Niektórzy mówią, że nigdy nie jest za późno, aby coś naprawić. Mylą się. Cholernie się mylą. Wiele spraw już nie da się naprawić. Zostaje tylko pustka, której nigdy niczym nie wypełnisz. Czuję, że sytuacja między moją rodziną tak łatwo się nie zmieni. Ale to nie moja, więc czemu siebie obwiniam? Dlaczego, to ja codziennie płakałam w poduszkę, pytając boga, dlaczego mnie zostawili? Czas, aby role, w końcu się odwróciły. Niech teraz oni, dla odmiany pocierpią.
Jednym zwinnym ruchem wstałam z podłogi i pokierowałam się do łaziennki. Zrobiłam wieczorne czynności, przebrałam się i wskoczyłam do łóżka. W końcu jutro rozpoczęcie roku, muszę wyglądać jak człowiek, prawda? Przymknęłam leniwie oczy i już było po mnie.
Mój sen przerwało coś mokrego. Wystraszona otworzyłam oczy i zobaczyłam Horan'a z pustym wiadrem.
-Jak się spało ? - zapytał z poważną miną, tylko po to, aby po chwili wybuchnąć śmiechem.
-Zabiję cię cioto! - od razu zerwałam się z łóżka i zaczęłam ganiać tego idiotę. Zabije go…no zabije! Ukatrupię, zakopię, odkopię, zabije jeszcze raz i znów zakopię! Albo po prostu go wykastruję! Tak, to dobry pomsył!
-Jak cię kurwa znajdę to ci nogi z dupy powyrywam! - wrzasnęłam na cały dom, jednak to nic nie dało. Bez chwili zastanowienia zaczełam szukać jego pokoju. W końcu go znalazłam. Okazało się, że ten idiota ma pokój obok mojego. Niepewnie weszłam do pomieszczenia i zaczęłam się po nim rozglądać. Na łóżku dostrzegłam koszulkę ,,Free Hungs” Podbiegłam do łóżka i ją zabrałam. Kiedy wyszłam z pokoju, od razu powędrowałam do kuchni. Koszulkę rzuciłam na stół, a sama podeszłam do szuflady wyciągając nożyczki. Kilka nacięć, a prezent dla blondyna był gotowy. Usiadłam leniwie na blacie, po czym wydarłam się na cały dom:
-Niall, znalazłam twoją koszulkę, ale...- nie minęła chwila, a blondyn znalazł się obok mnie - Jest ona trochę uszkodzona - mówiąc "trochę", zrobiłam w powietrzu cudzysłów, udając przygnębienie.
-Co ty kurwa zrobiłaś ?! - zapytał, a wręcz wrzasnął oglądając koszulkę.
-Ja? Nic.
-To co się z nią stało? - zapytał groźnym tonem głosu. W odpowiedzi wzruszyłam ramionami. Chłopak podszedł do mnie i przymrużył śmiesznie oczy, chcąc zapewnie wyczytać coś z mojej twarzy.
-Co się tak dziwnie patrzysz?
-Kłamiesz - powiedział, tak po prostu, a mnie zamurowało.
-Słucham? - momentalnie z mojej twarzy zniknął uśmiech, widząc jego wyraz twarzy. Czułam, że w tym momencie był w stanie mnie zabić. Powoli zaczynałam się go bać, ale czy naprawdę miałam ku temu jakieś powody?
 -Zabije cie...normalnie zabije - na jego słowa jak oparzona zerwałam się z miejsca. Nie zastanawiając się ani chwili dłużej, wybiegłam z domu na ogród. Poczułam jego perfumy, więc już nie musiałam sie odwracać, aby wiedzieć, że biegnie za mną. Ile minęło? 2 minuty, 5, a może 10? Nie byłam, pewna, ale dość dużo, aby wyczerpać ze mnie całą energię. Byłam tak zmęczona, że momentalnie przystanęłam, nie zastanawiając się nad wszelkimi konsekwenkcjami. Szybko jednak pożałowałam, kiedy znalazłam się na ziemi, a Niall na mnie. Teraz to ja byłam w stanie go zabić.
-Chyba należą mi się jakieś przeprosiny - powiedział uradowany
-W pysk, to mogłam dać ci od razu. Nie musieliśmy się ścigać - oznajmiłam mu.
-Nie o takiej nagrodzie mówię - powiedział i po chwili przeniósł swój wzrok na moje usta. Czy on chce... Nie, nie i jeszcze raz nie! Ja nie...Po prostu nie mogę. Nie chcę, nie mogę i koniec.
-Pomarzyć zawsze możesz, Horan - swierdziłam z wyraźną kpiną  w głosie. Jednak on nic sobie nie z tego nie zrobił. Powoli zaczął przybliżać swoją twarz do mojej. Nie chcąc, aby doszło do pocałunku walnęłam go z kolanka w czuły punkt. Od razu ustąpił.
-Następnym razem nie będzie tak miło - uśmiechnęłam się ponętnie i pobiegłam do domu, zostawiając, że tak powiem ,,poobijanego” chłopaka. Zamknęłam drzwi i poszłam do kuchni. Mam go w dupie. Niech wejdzie przez okno, czy coś. Ja go przez drzwi nie wpuszczę. Na urodziny załatwię mu wizytę u psychologa. Najlepiej u kilku naraz. W końcu nie wiadomo, czy jeden psycholog zdoła go wyleczyć.
-Chanel, kurwa! - usłyszałam wrzask z ogrodu - Zajebie cię kurwa, zobaczysz!
-Powodzenia - mruknęłam cicho.
Wyszłam z kuchni i wpadłam na, kogoś. A właściwie na, Harry'ego. Jęknęłam z niezadowolenia, jednak on to zignorował.
-Gdzie jest Niall? - spytał z roztargnieniem spoglądając na mnie.
-Na ogrodzie - zaczęłam, czując w gardle suchość. Wiedziałam, że moje słowa mogą się źle dla mnie skończyć - Trochę jest poobijany, ale przeżyje - dodałam cicho, odwracając wzrok.
Usłyszałam jak butelka, którą trzymał w ręku z impulsem uderza o podłogę. Harry szybko spojrzał na mnie, a ja pomyślałam, że jeśli wzrok umiałby zabić, to już dawno leżałabym na zimnych kafelkach.
-Co mu zrobiłaś? - w jego głosie można było wyczuć nutkę przerażenia.
-Dlaczego, od razu zakładasz, że coś mu zrobiłam? - w odpowiedzi skrzyżował ręcę na piersi i spojrzał na mnie z miną typu ,,Bo wiem, do czego, jesteś zdolna” - No dobra - westchnęłam - Dostał za swoje, ale tylko, dlatego, że nie umie trzymać łap przy sobie.
-Co? - zapytał zdziwiony z szeroko otwartymi oczami.
-Gówno - warknęłam, kierując się w stronę pokoju.
-Za 10 minut masz być gotowa. Jedziemy do szkoły, Chanel - słysząc jego słowa od razu przystanęłam, lecz nie odwróciłam się. Zupełnie, jakbym czekała na jego ruch, jednak tak wcale nie było.
-Nigdzie z tobą nie jadę - oznajmiłam próbując zachować choć trochę spokoju, lecz nie za bardzo mi to wychodziło.
-Dalej jesteś na mnie zła? Przecież, wiesz, że nie chciałem cię zostawiać. Ja po prostu....Przepraszam.
-Bla, bla, bla. Nie słucham cię, Harry. Mam dość tych twoich dennych historyjek, które w ogóle nie trzymają się kupy. Myślisz, że zwykłe słowo ,,Przepraszam” coś zmieni ?! W takim razie mylisz się! Chcę jedynie, abyś w końcu dał mi spokój. Raz na zawsze.
-Tak, strasznie cieszę się, że to powiedziałaś - wysyczał ostatnie słowa, które raniły niczym nóż. Ale co ja sobie wyobrażałam? Że choć raz zachowa się jak brat i mimo wszystko będzie próbował mnie przeprosić?
 -Cieszę się, że się zgadzamy - wyszeptałam, kierując się w stronę swojego pokoju. Wbiegłam do niego zatrzaskując z impulsem drzwi. Oparłam się o ścianę i bezwładnie po niej zjechałam.
-Nie płacz, Chanel - nakazałam sobie - Jeszcze będzie dobrze. Jeszcze będzie pięknie.
W powolny sposób oddychałam próbując uspokoić swój organizm. Kiedy w końcu tak się stało, powolnym krokiem ruszyłam w stronę szafy i zaczęłam się ubierać. Ubrałam białą koszulę i czarne spodnie - nic specjalnego. Nim się obejrzałam już byłam na dole i czekałam na Horan'a.
-Ile czasu, można spędzać w łazience?! Co za baba z ciebie - wrzasnęłam znudzona.
-Pierdol się. Będę siedział ile chcę - odkrzyknął wkurzony moimi słowami. Oh, a więc tak chcesz się bawić? Zemszczę się. Jeszcze nie wiem jak, ale to zrobię.
-W końcu - mruknęłam, widząc jak drzwi od łazienki się otwierają - Jak już wcześniej mówiłam...Co za baba z ciebie.
-Jak już wcześniej mówiłem...Pierdol się - powiedział naśladując mój sposób mówienia. W efekcie spojrzałam na niego z laserem w oczach. Niall, burknął coś pod nosem i wyszedł z domu, a ja za nim, wcześniej go zamykając. Wsiadłam niechętnie do auta i zaczęłam wpatrywać się w widoki za oknem.
-Jesteśmy - powiedział parkując auto i wysiadając z niego, wraz ze mną.
-Spóźnieni - dokończyłam za niego, patrząc na zegarek.
-Drzwi od sali gimnastycznej są zamknięte – powiedział ze złością. Ja mam na to inne sposoby. Jak kopnę to pewnie, ktoś usłyszy i otworzy, więc kopnęłam z całej siły. Ja pierdole. Ktoś chciał je otworzył w tym samym momencie jak kopnęłam.
-Powinnaś poćwiczyć otwieranie drzwi - szepnął w moją stronę, Horan. A ja nie chętnie przyznałam mu rację, skinięciem głowy.
-Co tu się dzieje? - zapytał mój tato przerywając swoje przemówienie. Nagle cała sala spojrzała w naszą stronę, a ja miałam ochotę zakopać się pod ziemię.
 -No - powiedziałam głośno - To przez Horan'a, baba musi kilka godzin w łazience spędzić - w końcu trzeba było zwalić na, kogoś winę, prawda? A w tym przypadku padło na blondyna.
-Ja? - spojrzał na mnie ze zdziwieniem - Naucz się w końcu otwierać drzwi, dziewczyno!
-Tak, zwal wszystko na mnie...
-Dość! - wrzasnęła jakaś nauczycielka i spojrzała na nas ze złością - Horan! Tak zaczynasz nowy rok?! A ty panno Styles? Chcesz iść w ślady braciszka? Mam nadzieję, że chociaż ty będziesz zachowywała się dobrze.
-Dobrze dzieci, możecie udać się już do sal - powiedziała. I to wszystko? Czuję, że polubię tą szkołę. Bez słowa opuściłam blondyna i poszłam do sali, którą wcześniej podał mi Niall. Ledwo co do niej weszłam, a podeszło do mnie kilka dziewczyn.
-Ty jesteś Chanel? -spytała jedna z nich. Głowę daję, że to była ta "księżniczka" A reszta to jej świta.
-Tak, to ja...
-No, powiedz jak się mieszka z Niall'em i Harry'm? -hmmm.... O ile pamiętam to miałam się zemścić, prawda?
-Harry, jest wkurzający, a Niall...Nie wiem, jak wam to powiedzieć- zacięłam się, udając strach.
-Po prostu to powiedz - powiedziała jakaś brunetka z niebieskimi oczami.
-Niall, woli chłopaków - ostatnie słowa wyszeptałam, tylko po to, aby powstrzymać się od wybuchnięcia śmiechem. Zostawiłam załamane dziewczyny i usiadłam przy wolnej ławce. Wychowawczyni przez 10 minut opowiadała jak będzie wyglądał obecny rok i jakieś śmieci. Już po 20 minutach pozwoliła nam wrócić do domu. Niall, jeszcze nie wyszedł ze swojej sali, więc postanowiłam, że wrócę pieszo. W końcu do domu miałam zaledwie 5 minut. Wyszłam z dużego budynku i pokierowałam się w stronę mojego obecnego domu. Kiedy doszłam na miejsce skojarzyłam, że nie mam kluczy. Nagle mnie olśniło! Przecież, Harry zawsze trzyma zapasowe pod wycieraczką. Podniosłam wycieraczkę mając nadzieję, że znajdę tam klucze i bingo! Były tam. Cały, Harry...Wcale się nie zmienił. Wolnym krokiem powędrowałam w stronę mojego pokoju. Weszłam do niego, otworzyłam szafę i od razu przebrałam się w dres. Zeszłam na dół, kierując się w stronę kuchni. Zgłodniałam, więc otworzyłam lodówkę i zrobiłam sobie kanapkę z nutellą. Wzięłam talerzyk i powędrowałam w stronę salonu. Dosłownie rzuciłam się na sofę, włączając telewizor. Ledwo go włączyłam, a już usłyszałam trzask drzwi.
-Wolę chłopaków?!- wrzasnął wchodząc do salonu - Kurwa chodź tu! Zajebie cię!
-Yyyy... - na jego słowa zerwałam się z miejsca i zaczęłam uciekać. A on zaczął mnie gonić. Już po mnie.

Przepraszam, jeżeli pojawiły się błędy, ale rozdział pisałam na telefonie i nie wyskakiwały mi błędy, więc przepraszam. Mam nadzieję, że rozdział wam się podoba. Już powoli coś zaczyna się dziać. Podoba wam się historia Chanel i Niall'a ?
                            CZYTASZ=KOMENTUJESZ