Capítulo Tres

Im bardziej starałam się swobodnie oddychać, tym bardziej uścisk w klatce zaciskał się. Im więcej koncentruję się na setkach innych myśli, tym pojawia się coraz więcej o nim. Im intensywnie próbuję wymazać wspomnienia i zamazać je Coltonem, tym więcej szczegółów i zwierzeń wraca do mojej głowy. Im mocniejszą wzbudzam w sobie wiarę w to, że moje uczucie do Niall'a tak naprawdę nie istniało, tym bardziej uderza mnie świadomość, że znowu próbuję okłamać samą siebie.

Staram się. Naprawdę to robię, spójrz na mnie - idę z podniesioną głową, żaden krok nie jest zachwiany, uśmiecham się. Nienawidzę swojej słabości i nie pokazuje jej nikomu, wmówiłam sobie, że ona nie istnieje. Moje szczęście, wyobraź je sobie. Uśmiecham się do każdego, starając się przetrwać. Myśl o tym, że nie postanowił o mnie walczyć sprawia, że to jest to coraz trudniejsze. Pozwolił mi odejść, a teraz tak po prostu wrócił.

Można być jeszcze bardziej irracjonalnym? Można jednocześnie najbardziej chcieć się od niego uwolnić, zapominając o każdej wspólnej chwili oraz uparcie czekać aż się odezwie? Można mówić o niezależności i braku uczuć, jednocześnie mając nadzieje, że to wszystko wydarzy się jeszcze raz?

Za dużo wspomnień, za dużo łez, za dużo alkoholu, za dużo uczuć, za dużo dumy, za dużo tęsknoty, za dużo jego w mojej głowie, za dużo wszystkiego na raz.

I przypomniałam sobie, jak bardzo tęskniłam za nim przez te wszystkie miesiące, jak bardzo tęskniłam za jego oczami wpatrzonymi w moje. Przypomniałam sobie jak bardzo tęskniłam za bliskością jego ciała i czułam jakbym płakała, ponieważ ból w mojej klatce piersiowej był nie do wytrzymania. Krzyk rozdzierał moje gardło, ranił płuca. I przypomniałam sobie, że prawie codziennie to czułam.

W końcu dociera do ciebie, że coś co naprawdę pokochałaś zostaje ci odebrane. I potem upadasz na podłogę płacząc. Upadasz niżej niż się da, by potem dostrzec, że wszystko czego potrzebowałaś miałaś przy sobie. Ale jest w tym jedna śmieszna rzecz - wiedziałaś, że pewnego dnia to się stanie, i jest jeszcze gorzej, bo gdy leżysz na podłodze płacząc wszystkie wspomnienia uderzają w ciebie ze zdwojoną siłą i zdajesz sobie sprawę, że teraz nie będzie go przy tobie, a ty powoli umierasz.

A teraz nie chcesz niczego zmieniać, bo przyzwyczaiłaś się do tego palącego uczucia. I te wszystkie ściany, które zbudowałaś są zbyt wysokie i nie można ich zburzyć. Musisz się przyzwyczaić do uczucia braku jego, bo wszystko toczy się dalej, a ty nie możesz pozwolić sobie na kolejny upadek. Teraz potrzebuję słowa, które opisuje, kiedy wiesz, że to lepsza zmiana i nie potrafisz tego zatrzymać, a jednocześnie nie chcesz tego. I po prostu czujesz jakbyś spadała, bo to on był twoją podporą, a teraz tego nie ma.

Moje bose stopy powoli ruszały się po twardej podłodze, kiedy kierowałam się w stronę kuchni, gdy nagle stanęłam. To nie tak, że chciałam się zatrzymać w tym miejscu. Ale z jakiegoś dziwnego powodu bałam się zejść na dół. Czułam jak mój żołądek wywija zwariowane fikołki, gdy dyskutowałam sama ze sobą, czy zejść, czy też nie. I po prostu nie mogłam powstrzymać uczucia, które sprawiało, że miałam ochotę rzucić się na podłogę, bo już nawet nie potrafiłam normalnie funkcjonować.

Schodząc powoli po schodach, czułam jak moje serce wybijało szalony rytm, a moje oczy rozszerzyły się, gdy dostrzegłam scenę przede mną.  I to był ten moment, kiedy poczułam jak ziemia rozstępuje mi się pod nogami, a niebo zaczyna walić się na głowę. Poczułam się rozczarowana. Jakby używał tego przeciwko mnie, tak jakby używał naszej przeszłości przeciwko mnie. Nie miał prawa tu tego robić, a mimo wszystko robił to. Ciężko wdychałam i wydychałam powietrze, ponieważ ból w mojej klatce piersiowej był trudny do wytrzymania.

Czułam jak oddech uwiązł mi w gardle, gdy zobaczyłam Niall'a idącego do salonu z jakąś dziewczyną. Nawet na mnie nie spojrzał, kompletnie ignorując moją obecność. A może mnie nie widział? Ha! Ten żart ci wyszedł Chanel, nie powiem, że nie - kłótnia z samą z sobą była dla mnie codziennością. Wydęłam usta starając się udawać, że mnie tutaj nie było, a ja nic o tym nie wiem. I po prostu to było dla mnie trudne, bo miałam problemy z oddychaniem, a moje oczy zeszkliły się.

Było tak wiele rzeczy, które chciałam mu powiedzieć, ale nie mogłam. Po prostu nie mogłam.

Moje oczy rozszerzyły się do granic możliwości, gdy weszłam do kuchni i mój wzrok padł na Harry'ego. Pokręciłam tylko smutnie głową, gdy wzruszył bezradnie ramionami, wzdychając przy tym ciężko. Zamknęłam oczy, przegryzając wargę, a następnie potarłam prawe ramię ręką. Nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Siadałam na krześle, chwile później gwałtownie z niego wstawałam, robiąc kilka kroków i z powrotem wracałam na miejsce.

-Chanel uspokój się - zaczął ostrożnie Rusty.

Położył rękę na moim ramieniu, próbując mnie pocieszyć. Kręciłam gwałtownie głową, zrzucając jego rękę i robiąc kilka kroków do tyłu. Wplątałam palce w swoje włosy, a następnie z całej siły je szarpnęłam. Ból fizyczny nie równał się z tym, który rozsadzał moją klatkę piersiową, utrudniając oddychanie.

-Nie mów mi do cholery co mam robić!

Czułam piekący ból w klatce piersiowej i oddech uwiązł mi w gardle. Był to powolny zabójczy rodzaj bólu, którego nigdy nie doświadczyłam. Czułam jakbym straciła go dla niej. I jak można stracić kogoś, kto nigdy nie był twój i nie zamierzał być? I to było prawie nierealne, kiedy odwróciłam się słysząc kroki i zobaczyłam jak przytula ją od tyłu i wpatruje się we mnie. Zostałam zastąpiona. Miałam wewnątrz to uczucie, które krzyczało głośniej z każdą sekundą, że kiedyś to ja byłam jego i robiliśmy te wszystkie rzeczy razem, a teraz ma ją. A ja czuję się odrzucona.

-Nikt by za tobą nie tęsknił, nawet jakbyś została samobójcą - głos w mojej głowie krzyczał coraz głośniej, a ja nie potrafiłam go zignorować. 

Jest tu zdecydowanie za gorąco. Podeszłam do okna i uchyliłam je na całą szerokość, a świeże powietrze od razu otuliło moją nagą szyję pieszcząc ją dookoła. Mocniejszy podmuch wiatru pojawił się wtedy, kiedy drzwi wejściowe otworzyły się, co wywołało ostry przeciąg w kuchni. Tego zdecydowanie było mi potrzeba.

-Chanel?

Usłyszałam głos mojej przyjaciółki Leigh. Przez chwilę zastanawiałam się co zrobić, ale w tym samym momencie Rusty wziął głębszy oddech, po czym zamlaskał głośno i wymruczał coś, co brzmiało podejrzanie podobnie do „nareszcie”, a Harry zwyczajnie nie zdołał powstrzymać głośnego śmiechu. Wzięłam głęboki oddech i utkwiłam wzrok w luce, między ścianą, a lodówką.

Po chwili do pokoju weszła blondynka, a moje usta wygięły się w szerokim uśmiechu. Leight zmarszczyła czoło, a w jej oczach było coś dziwnego: zaskoczenie i... zaduma? To wyglądało jakby się nad czymś usilnie zastanawiała. W normalnych okolicznościach pewnie ciekawiłoby mnie o czym myśli, ale w tym momencie nie miało to dla mnie większego znaczenia. Ważne było jedynie bym najszybciej wróciła do swojego pokoju.

-Znam cię - Leigh powiedziała powoli, akcentując każdą sylabę, patrząc na Nialla - I wcale nie zamierzam udawać, że cię lubię; jesteś dupkiem.

Rusty i Harry parsknęli głośno śmiechem, a ja przegryzłam dolną wargę, próbując udawać, że mnie nie ma. Stałam tylko i czekałam na jego odpowiedź, ale w głowie odtwarzałam całą sytuację od nowa i zaczęłam się śmiać. Nie wiedziałam ile czasu stałam w jednym miejscu, śmiejąc się. Miałam wrażenie, że zaraz zrobi się mi słabo z coraz bardziej rosnącej temperatury, kiedy Niall utkwił wzrok na moich oczach.

-Skąd możesz to wiedzieć? Nie znasz mnie i praktycznie nic o mnie nie wiesz.

Prychnął parząc na nią z góry, a ja zakpiłam w myślach. Leigh była przy mnie, kiedy nie byłam wstanie wyjść z doła, więc wie o nim więcej niż mu się wydaje. I pamiętam jak Leigh śmiała się głośno, bo Niall prawdopodobnie był największym dupkiem i mówiła, że nie powinnam się tym przejmować, bo w końcu wróci do mnie z podkulonym ogonem. A ja poczułam dziwne uczucie, bo wrócił, ale nie do mnie.

-Wiem wystarczająco dużo, żeby stwierdzić jakim idiotą jesteś - wzruszyła ramionami - I teraz tak po prostu stoisz tutaj z nową dziewczyną? Nie pomyślałeś jak ona może się poczuć?

Spytała głośno, wskazując na mnie palcem. Zamarłam na moment, nie potrafiąc się ruszyć. Wzięłam głęboki oddech, próbując wsiąść się w garść.

-Leigh jesteś taka głupia, przysięgam! - jęknęłam głośno, przykładając rękę do twarzy. Poczułam na sobie intensywny wzrok, ale nie miałam odwagi, żeby zobaczyć kto to był.

Parsknęła śmiechem, odwracając się w moją stronę, a jej oczy zabłyszczały.

-Spokojnie Chanel. Nie mówię, że się tym przejmujesz, ale żeby czasami pomyślał o tobie, bo to trochę niewygodne - zrobiła pauze odwracając się w jego stronę - To tak samo jakby Chanel przyszła tutaj z Coltonem, wiesz? Na pewno poczuł byś nieswojo, bo w końcu kiedyś byliście razem, więc mówię tylko, żebyś przestał myśleć tylko o sobie, ale pomyślał też o innych.

Wywróciłam oczyma z poirytowaniem, chociaż przewidziałam, że łatwo z nią nie będzie. Ale po prostu nie mogłam pozbyć nieprzyjemnego uczucia, które gromadziło się w moim żołądku. Toby parsknął śmiechem, biorąc do ręki szklankę z wodą.

-My nie byliśmy razem - warknęłam głośno.

Zacisnęłam usta w wąską kreskę, kręcąc szybko głową. W moich oczach pojawił się gniew, na których widok Leigh westchnęła z frustracji. Przełknęłam głośno ślinę, odwracając wzrok. Próbowałam się uspokoić na wszelakie sposoby, jednak nic nie pomagało: liczenie do dziesięciu, głębokie wdechy i wydechy. Po prostu nic. Spojrzałam do przodu, wymieniłem się z Harry'm porozumiewawczym wzrokiem.

-Oczywiście, że nie.

Harry parsknął śmiechem.

Przymknęłam na moment powieki, starając się chociaż trochę uspokoić, jednocześnie w myślach błagając aby to wszystko było snem. Wzięłam głęboki oddech jednocześnie żałując, że Leigh pojawiła się w tym domu.

Pokręciłam głową, zupełnie nie mogąc uwierzyć w ich głupotę. Cholera, Harry i Leigh są tacy wkurzający. Rusty wyczytał z mojej miny wszystko, kiwając lekko głową. To mu chyba wystarczyło, bo poklepał mnie po plecach, po czym stanął przed wszystkimi i powiedział:

-Wy wcale nie byliście w związku, po prostu się lizaliście.

Z całej siły uderzyłam się ręką w czoło, czując coraz silniejsze ciepło na mojej twarzy. Niall na zmianę otwierał i zamykał usta jak ryba wyjęta z wody. Przeczesał palcami włosy, a jego spojrzenie nabrało dziwnego wyrazu. Zagryzłam dolną wargę niemal do krwi, gdy jego dziewczyna spojrzała w moim kierunku.

Rusty czuł się jak zwycięzca. Po raz kolejny utwierdził się w przekonaniu, że jego teorie i hipotezy zawsze okazują się prawdą. Zerknął ukradkiem w moją stronę, a na jego ustach pojawił się pierwszy od dawna, szeroki uśmiech,

-Jesteś takim dupkiem, nienawidzę cię.

Wysyczałam głośno, przez zaciśnięte zęby. W tamtym momencie naprawdę czułam się tak, jakbym była już martwa.

-Oboje wiemy, że mnie kochasz - powiedział sztucznym dźwiękiem jego głosu.

Wpatrywałam się w ścianę, mają wrażenie, że otaczająca rzeczywistość zaraz mnie pochłonie i zacznę tonąć. Jakby ten oddech miał być ostatnim. Przeniosłam na niego wzrok, po czym mruknęłam:

-Tak, racja.

Więc w tym rozdziale miała być rozmowa Niall'a i Chanel, ale mój blogspot znowu szwankuje.

Miałam napisane dwa rozdziały do przodu, a kiedy wstałam już ich nie było.

Myślałam, że szlak mnie trafi, ale obiecałam, że dodam dzisiaj, więc tylko tyle zdołałam napisać.

Następny rozdział będzie dłuższy, tak myślę.

I kolejna sprawa. 

Kiedy pisałam, że rozdział dodam, kiedy będzie w miarę komentarzy nie chodziło mi o to, że jedna osoba będzie spamować, a wtedy rozdział będzie szybciej.

Jeśli wy nie macie czasu zostawić chociaż jednego komentarzu, to ja nie mam czasu dla was pisać. 

Na UNRAVELING pojawił się prolog i byłabym wdzięczna, gdybyście go przeczytali i skomentowali.

Jakieś pytania?
ASK

Do zobaczenia ☼