Capítulo Diecinueve

Wzięłam głęboki oddech, zmuszając się do powstrzymania przed jęknięciem. Zacisnęłam zęby z bólu i pustym wzrokiem wpatrywałam się w ekran telewizora. Moje oczy zeszkliły się, złapałam tył głowy, gdy zaczęła mocno pulsować. Kiedy jego ręka zaczęła poruszać się pod moją koszulką ból nagle ustał, ale chyba tylko po to, by po chwili wrócić ze zdwojoną siłą. Jęknęłam głośno, biorąc do ręki poduszkę i przykładając do gorącej głowy. Moje chłodne ręce, nagle zrobiły się cholernie gorące, więc ja zaczęłam denerwować się jeszcze bardziej niż kilka sekund temu. Czułam się fatalnie, a myśl o wysłaniu mnie do szpitala, wzrastała z każdym kolejnym bólem. W tym jednym, jedynym momencie chciałam po prostu nic nie czuć. Nagle ogarnęło mnie zmęczenie i coraz trudniej było mi oddychać. Moje klatka piersiowa podnosiła się i opadała, znacznie szybciej niż wcześniej. Otworzyłam powoli oczy i zamrugałam kilkakrotnie oczami. Wszystko nagle ustało, oprócz bólu brzucha.
-A wy czemu nie w szkole? - usłyszałam głos Liam'a, kiedy wszedł do salonu i spojrzał na nas ze zdziwieniem. Leżałam razem z Niall'em na sofie, a Harry siedział na fotelu i od kilku godzin nie mieliśmy, co robić, więc po prostu włączaliśmy każdy film po kolei, który wpadł nam w oko. Przez prawie całą noc nikt z nas nie mógł spać. Ja z bólu, oni ze stresu wywartym przeze mnie.
-Bo jestem chora - jęknęłam żałośnie, odwracając się w jego stronę i posyłając pełne bólu spojrzenie. Liam uniósł ze zdziwieniem brwi ku górze, ale nic nie powiedział. Nienawidzę sytuacji, w której się znajduję. Moje ulubione słodycze były bez smaku, a orzeźwiający napój, nie gasił pragnienia, które aż paliło. Oczy mam takie obolałe, że ledwo widzę. Nawet przez ten cały czas nie miałam siły się ubrać i dalej siedzę w tym, czym spałam. Jeśli ten ból szybko nie zniknie, to chyba sama się wykończę. Mimo, że wszędzie panuje upał, ja leże pod kilkoma kocami i nadal jest mi zimno. Naprawdę nienawidzę być chorą.
-Czy ja dobrze widzę? - Louis zamrugał kilkakrotnie oczami, wchodząc do salonu - Jesteście naprawdę niewyżyci - uznał śmiejąc się głośno. Niechętnie oderwałam wzrok od telewizora i spojrzałam na niego leniwym wzrokiem. Doskonale wiedziałam, o co mu chodzi, ale wolałam nie mówić tego głośno - Chanel jesteś taka dzika! - wrzasnął, poruszając zabawnie brwiami i opadając na fotel, a dokładnie na mojego brata głośno chichocząc.
-Ty...-zaczęłam w głowie przywołując sobie wszystkie możliwe wyzwiska, które kiedykolwiek używałam i idealnie by go opisały. Otworzyłam usta, chcąc kontynuować, ale mój brat mnie wyprzedził.
-Mów co chcesz Louis, ale tak długo jak jej to pomaga i nie słyszę jęków, nie mam nic przeciwko - wyznał, wzruszając ramionami i delikatnie spychając z siebie przyjaciela. Spojrzałam na nich, przecierając zmęczone oczy.
-A może ja zmienię Niall'a? Co ty na to Chanel? - słysząc jego głos, gwałtownie się podniosłam, oddychając ciężko. Powoli stawiał kroki w moją stronę. Spojrzałam na jego twarz, na której malowało się rozbawienie. Odetchnęłam głośno, opadając z powrotem obok blondyna. Jego ręka znowu wślizgnęła się pod moją koszulkę i kreśliła jakieś wzory.
-Eww, spadaj Louis - zajęczałam głośno na znak protestu. Moje oczy wierciły dziurę w pięknym, białym suficie - Nie chcę cię - zamykając oczy, wzięłam głęboki wdech aby po chwili głośno wypuścić powietrze z płuc.
-Ona chyba ma okres - wymamrotał cicho, myśląc, że go nie usłyszę. Nieświadomie przegryzłam wargę, tak mocno, że poczułam charakterystyczny smak krwi. Mimowolnie skrzywiłam się. Louis naprawdę potrafi być cholernie wkurzający. Zacisnęłam zęby, powstrzymując się przed podejściem do niego i zrobieniem mu krzywdy, ale spójrz, on po prostu sam mnie do tego prowokuje. Po krótkiej chwili roześmiał się na głos, z całych sił starając się brzmieć na nieustraszonego.
-Zamknij się Louis bo cie zabije! - warknęłam, a cierpliwość, którą miałam kilka sekund temu po prostu wyparowała - To, że jestem chora, nie daje ci tego pieprzonego prawda denerwowania mnie, bo przysięgam, że jeszcze kilka słów za dużo, to wstanę do ciebie - warknęła zdenerwowania, podnosząc się do pozycji siedzącej. Wkurzona przebiegłam palcami po moich włosach, przeklinając pod nosem.
-Nie, Chanel. To nie było zbyt miłe - powiedział Niall, kręcąc surowo głową. Przybrałam smutną, dziecięcą minę i popatrzyłam na niego, po czym wydęłam dolną wargę, sprawiając, że Harry zachichotał.
-Przepraszam - westchnęłam wyrzucając ręce w powietrze - To po prostu nie moja wina, że Louis urodził się idiotą i nie umie być wobec mnie w porządku - udałam niewinną i lekko opuściłam głową w dół.
-Chanel ty tak naprawdę? - spytał Harry, mając na myśli moją nagłą zmianę zachowania. Czy on naprawdę myśli, że mi przykro? W takim razie jest w błędzie. Przytaknęłam delikatnie głową, ale nie uniosłam jej ku górze, bo byłam pewna, że nie wytrzymam i w pewnym momencie wybuchnę śmiechem - Cholera, Horan co ty robisz z moją siostrą? - spytał rozbawiony Harry i mogłam sobie wyobrazić, jak przebiega palcami po swoich włosach, a jego uśmiech rośnie z każdym kolejnym słowem.
-Nie, po prostu nie. To niemożliwe - słowa Zayn'a dotarły do mnie dopiero, gdy podniosłam głowę i spojrzałam na niego, robiąc smutną minę. W zwolnionym tempie obserwowałam jak chłopak z niedowierzaniem otwiera szeroko oczy - Na serio? - spytał po krótkiej chwili. Nie mogłam dłużej wytrzymać. Spojrzałam na nich ostatni raz i wybuchnęłam głośnym śmiechem. Widząc ich zmieszane wyrazy twarzy mój uśmiech rósł z każdą kolejną sekundą.
-Cholera, Chanel, jesteś taka fałszywa - powiedział wyraźnie naburmuszony Niall, po czym przysunął się bardziej w moją stronę - Wiesz - zaczął w pewnym momencie - Zachowujesz się jak dziecko, więc co ty na to, żebym cię tak traktował? - spytał oblizując wargi.
-Ja em...- zaczęłam niepewnym głosem, po czym zamilkłam, czując jak momentalnie zaschło mi w gardle. W jednej chwili uderzyła mnie przyjemna fala gorąca, kiedy blondyn nachylił się w moją stronę. Jego twarz była tuż nad moją i kiedy myślałam, że mnie pocałuje on się zatrzymał. Zaczęłam się śmiać padając na sofę, kiedy Niall zawisł nade mną i zaczął mnie łaskotać.
-A teraz przeprosisz Louis'a i obiecasz, że już nigdy go nie obrazisz! - wrzasnął w dalszym ciągu znęcając się nade mną. Zaczęłam się śmiać tak mocno, że coraz trudniej było mi oddychać. Wyciągnęłam przed siebie ręce i zaczęłam odpychać go od siebie, mając nadzieję, że chociaż to pomoże. Złapał moje nadgarstki i umieścił je nad moją głową, po czym uśmiechnął się do mnie chytrze i mrugnął - Mów Chanel, no dalej - powiedział nie odrywając ode mnie wzroku.
-Nigdy! - wrzasnęłam oburzona kręcąc głową i tym samym odmawiając powiedzenia czegokolwiek - Nie będę składała obietnic, których nie potrafię dotrzymać. Przepraszam, ale pewnie nie jeszcze jeden raz obrażę Louis'a - powiedziałam wyzywająco patrząc w jego błękitne oczy. Prychnął patrząc na mnie z góry.
-Jesteś pewna Chanel? - zamruczał mi do ucha, przegryzając jego płatek. Zacisnęłam usta, starając się nie okazywać żadnych emocji. Przyjemny skurcz ścisnął mi żołądek, a serce zaczęło łomotać z taką siłą, jakby chciało wydostać się na zewnątrz - Powiedz to! - krzyknął łaskocząc mnie. Zaczęłam wiercić się i krzyczeć ze śmiechu.
-Przepraszam Louis! - wrzasnęłam z całych sił, a jego dłonie natychmiast się zatrzymały, ale nie puścił mnie. Korzystając z sytuacji wzięłam kilka głębszych oddechów i spojrzałam na blondyna.
-Coś jeszcze? - spytał wpatrzony we mnie. Pokręciłam przecząco głową, sygnalizując mu, że nic i tym samym sprawiając, że jego dłonie znowu zaczęły krążyć po moim ciele. Pisnęłam przez śmiech i zaczęłam przebiegać nerwowo nogami.
-Obiecuję Louis, że cię już nie obrażę tylko zabierz go ze mnie! - wrzasnęłam próbując złapać oddech, pomiędzy napadami śmiechu. Wreszcie przestał, a ja zaczęłam głośno oddychać, starając się uspokoić swój organizm.
-Widzisz? To nie było takie trudne - mówiąc to uśmiechnął się do mnie, po czym spojrzał zwycięsko w stronę Louis'a. Niall podniósł mnie do góry, usadził na swoich kolanach, objął w pasie i położył głowę na moim ramieniu.
-Jesteście dziwi - uznał wyraźnie rozbawiony Liam. Odwróciłam głowę w jego stronę, tylko po to aby zobaczyć jak szybko chowa swój telefon do swojej kieszeni od czarnych spodni. Wzruszyłam bezradnie ramionami, przymykając na chwilę oczy, ponieważ ze zmęczenia obraz mi się na chwilę rozmazał. Nagle usłyszałam głośny trzask drzwi. Otworzyłam gwałtownie oczy spoglądając na każdego. Oni jednak posyłali mi pytające spojrzenia, sygnalizując, że nikogo się nie spodziewali. Z korytarza usłyszałam donośny dźwięk szpilek zderzających się z podłogą. Zwilżyłam swoje usta językiem, a w tym samym momencie do pokoju z gracją wkroczyła Jade. Mimowolnie przewróciłam oczami. Widziałam ją tylko jeden raz, ale już zdążyłam wystarczająco ją znienawidzić.
-Harry - powiedziała głębokim głosem podchodząc do niego. Mój brat niechętnie wstał z fotela i nachylił się nad nią przytulają ją. Kobieta niemalże od razu oddała jego uścisk. Po krótkiej chwili oderwała się od niego i rozejrzała po pomieszczeniu, zatrzymując swój wzrok na mnie - Nie wiedziałam, że też tutaj będziesz Chloe. Twój tato mnie nie uprzedził - mruknęła wyraźnie oburzona jego zachowaniem. Usłyszałam jak Niall niezręcznie chrząknął.
-Mam na imię Chanel - syknęłam cicho zaciskając zęby. Nie byłam pewna, czy mnie usłyszała, bo nawet nie raczyła na mnie spojrzeć, ponieważ wyciągnęła z kieszeni telefon i zawzięcie z kimś pisała - Nie jestem Chloe - dodałam głośniej.
-Naprawdę? Zdawało mi się, że twój tato ciągle mówił „Chloe, Chloe” więc dlatego tak cię nazwałam, cóż w każdym razie przepraszam. Mój błąd - stwierdziła spoglądając na mnie pod telefonu i uśmiechając się do mnie. Nie był to jednak ten szczery uśmiech, tylko ten wymuszony.
-Albo po prostu zwyczajnie go nie słuchałaś, tak jak mnie wcześniej i dlatego nie zapamiętałaś mojego imienia. Mieszkam tutaj długo i nie pamiętam, żeby tato choć raz nazwał mnie Chloe tak jak ty zrobiłaś to przed chwilą, więc teoretycznie jest to niemożliwe - wycedziłam nagle z bezczelnym uśmiechem. Spojrzała na mnie mrużąc gniewnie oczy - Przepraszam, ale ja po prostu mówię, to o czym myślę - dodałam podnosząc ręce w geście obronnym. Naprawdę nie chciałam, żeby powiedziała tacie coś złego na mnie, bo byłby wtedy wkurzony, a ja zwyczajnie nie lubię go takiego.
-Nic się nie stało Chanel. Nie jestem zła, twój tato mówił, że jesteś wybuchową dziewczyną - stwierdziła kąśliwie Jade. Zjadliwy wyraz nie znikał z jej twarzy - Zresztą chyba masz to po swojej mamie. Z opowieści twojego taty wiem, że nie była aniołkiem - zaśmiała się, chowając telefon do tylnej kieszeni swoich spodni. Wyprostowała się i w skupieniu zaczęła mi się przyglądać. Prychnęłam głośno, poprawiając się w miejscu - Ale to już nie ważne. Twój tato Harry, przysłał mnie tutaj, abym powiedziała ci, że chce się dzisiaj z tobą spotkać. Masz być u niego punk piętnasta - mimo cichego głosu, dało się wywnioskować, że nie toleruje żadnego spóźnienia.
-Dlaczego musiał cię tutaj wysłać, a sam nie zadzwonił? - wyrwało mi się z Harry'm niemal w tym samym czasie. Wzięłam do ręki słone paluszki i zaczęłam jeść. Mój brat stał uśmiechnięty z szeroko otwartymi ustami ze zdziwienia, więc korzystając z okazji szybko dodałam:
-To znaczy, nie mam nic przeciwko tobie, ale to trochę dziwne - powiedziałam chrypliwie pomiędzy przełykaniem jednego, a drugiego solonego paluszka - Nie uważasz? - dodałam spoglądając na nią ze zdziwieniem wymalowanej na twarzy. Po mojej wypowiedzi przez dłuższą chwilę zapanowała cisza.
-Może po prostu nie dodzwonił się do ciebie Harry - rzucił w końcu Niall przerywając ciszę. Gdyby kilkanaście minut temu ona by zapanowała, nikt pewnie nie miałby nic przeciwko, ale nie teraz, nie w takim momencie. Harry szybko wstał i wyciągnął telefon.
-Nie mam od niego żadnego połączenia - powiedział niemal szeptem, ale jednocześnie wyraźnie, akcentując słowo „niego” tak, aby wszyscy słyszeli. Zlustrowałam wzrokiem wszystkie osoby w tym pomieszczeniu i przetarłam leniwie twarz rękami. Skłamałabym, gdybym powiedziała, że to nie jest dziwne - On zawsze do mnie dzwonił, coś musi być nie tak - dodał niepewnym głosem, jakby czytał mi w myślach.
-A co jeżeli po prostu coś się stało z jego telefonem, a wy tylko wszystko niepotrzebnie wyolbrzymiacie? - zapytał Zayn wiercąc się w miejscu. Ton jego głosu był zdenerwowany, głęboki, niepewny. Taka nietypowa mieszanka, która przyprawiła mnie o dreszcze - To znaczy, być może się mylę, a też mogę mieć racje, nieprawdaż? - dodał nadzwyczaj spokojnie. Zayn spojrzał na każdego, szukając potwierdzenia. W końcu niepewnie skinęłam głową.
-Zayn ma racje. W końcu to nic wielkiego. Może po prostu mój tato wysłał tutaj Jade, żeby mieć pewność, że Harry na pewno pojawi się na spotkaniu. W końcu wszyscy wiemy jaki jest mój brat - przerwałam spoglądając na niego jednoznacznym wzrokiem - Może być tak, że dramatyzujemy, kiedy po prostu on chce spotkać się z Harry'm żeby go ochrzanić - powiedziałam miękko, kończąc swoją wypowiedź i biorąc do ust kolejnego paluszka.
-To nie możliwe - rzucił niemalże od razu Harry głośno prychając i kręcąc głową z niedowierzaniem - Nie zrobiłem niczego, co byłoby złe przez ostatnie tygodnie. Nie, to na pewno nie jest to, przez co mój ojciec chce mnie widzieć - wyrzucił z siebie głośno, niczym skazaniec mówiący ostatnie słowa przed karą śmierci. Zmarszczyłam brwi, spoglądając na niego niepewnym wzrokiem.
-W takim razie o co chodzi? - spytał na wdechu Niall, wyrywając z mojej ręki paluszka i wpychając sobie do buzi. Zajęczałam głośno, niczym dziecko na znak protestu. Blondyn zachichotał do mojego ucha i przycisnął mnie jeszcze bliżej do siebie.
-Może Harry przylizał się z jakąś dziewczyną i jest o tym głośno, a my o tym nic nie wiemy - palnął głośno Louis, patrząc na mojego brata gniewnym wzrokiem - Przyznaj się co znowu odwaliłeś? - dodał poważnym tonem głosu, szturchając go kilkakrotnie w ramię. Patrzyłam na nich ze zdziwieniem, dłużej niż maiłam to w zwyczaju, ale przyznacie, że to nie jest codzienny widok.
-I wy jeszcze się dziwicie, że wszystkie wasze fanki uważają, że Larry istnieje? - spytałam nie odrywając od nich wzroku. Widząc ich zdziwione miny, zaśmiałam się głośno, co nie uszło uwadze reszcie - Gdybyście patrzyli na to moimi oczami, zrozumielibyście o czym teraz mówię - rzucił szybko, po czym nie czekając na odpowiedź z ich strony wcisnęłam sobie do ust kolejnego paluszka, a zaraz po mnie Niall.
-Skąd wiesz o Larry'm? - Liam wypalił prosto z mostu, dziwiąc się moją wcześniejszą odpowiedzią - To znaczy, o ile dobrze pamiętam to nie jesteś naszą fanką, co mnie bardzo dziwi, bo w końcu jesteśmy świetni i wszyscy o tym wiedzą - dodał łagodnie chichocząc pod nosem. Prawdopodobnie, gdyby nie jego rozbawiona mina, skierowana w moją stronę, pomyślałabym, że mówi całkiem poważnie.
-No bo nie jestem waszą fanką, ale mój brat jest w waszym zespole i to oznacza, że muszę być na bieżąco jeśli chodzi o niego - odpowiedziałam to, co ślina przyniosła mi na język zapominając o wszystkim, co przygotowałam sobie w myślach parę chwil wcześniej.
-Więc wcześniej czytałaś o nas w internecie i teraz też? - powiedział Niall, po czym zaśmiał się głośno. Cholera, nie - przeklęłam w myślach spoglądając ukradkiem na blondyna.
-Nie - prychnęłam, kręcąc głową zupełnie tak samo jak zrobił to Harry kilka chwil temu - Nie czytałam o tobie, tylko o Harry'm - skłamałam, zachowując kamienny wyraz twarzy. Odwróciłam twarz w jego stronę i przegryzłam wargę. Spoglądał na mnie, oburzony moja wcześniejszą odpowiedzią. Patrząc w jego oczy, nie mogłam powstrzymać nieprzyjemnego uczucia, które rozsadzało mój żołądek.
-Kłamiesz? - spytał mrużąc oczy. Ponownie spojrzałam mu w błękitne oczy, patrzyłam dość długo, po czym nie mogąc już znieść, tego nieprzyjemnego uczucia otworzyłam usta i szybko dodałam:
-Tak - odpowiedziałam szczerze, zaciskając z całej siły zęby. Słysząc moją odpowiedź posłał mi jeden ze swoich rozbrajających uśmiechów na które nie byłam odporna.
-Posiedziałabym chętnie tutaj dłużej i posłuchała waszej interesującej rozmowy, ale naprawdę nie mam czasu. No cóż - zaczęła w pewnym momencie Jade, zwracając uwagę wszystkich w pomieszczeniu na siebie - Mam nadzieję, że nie macie mi tego za złe i niedługo znowu się zobaczymy. Miło było spędzić z wami choć trochę czasu, zwłaszcza, że dawno się nie widzieliśmy. Harry pamiętaj, punkt piętnasta u nas w domu - powiedziała zerkając na mojego brata i chowając telefon do kieszeni. Cholera, całkowicie o niej zapomniałam. Jej ton głosu był w miarę miły, co wywołało u mnie dziwne uczucie. Wiesz jak to jest, kiedy jesteś czegoś pewna, a potem osoba daje ci do zrumienia, że się myślisz? Tak właśnie czuję się w tym momencie. Pomachała nam na pożegnanie, spoglądając ostatni raz i wychodząc z gracją z pomieszczenia.
-Dalej uważam, że Harry zrobił coś za moimi plecami i teraz będzie miał przez to kłopoty ze swoim tatą - wyznał Louis, sprawiając wrażenia całkowicie poważnego i szczerego - Myślałem, że jeśli chodzi o kłopoty, to pakujemy się w nie tylko we dwójkę - dodał oburzony, krzyżując ramiona na piersi i spoglądając na mojego brata.
-Nie zrobiłem niczego, za co mógłbym mieć jakiekolwiek kłopoty. Ile razy mam to jeszcze powtarzać? - jęknął wyraźnie zirytowany naszymi oskarżeniami. Położył prawą dłoń na małej bródce, przeczesał ją palcami, mruknął coś pod nosem, a następnie znów spojrzał na Louisa, po czym przeniósł wzrok na zegar, wiszący na ścianie - Cholera - gwałtownie zerwał się na równe nogi. Wszyscy równocześnie posłaliśmy mu pytające spojrzenie - Mam niecałe trzydzieści minut na zebranie się i dojechanie. Prawdopodobnie jeśli się spóźnię ojciec mnie zabije - warknął ciągnąc za końcówki swoich włosów. Udając przerażenie, złapałam się za serce i cicho jęknęłam, mrużąc oczy z przerażenia. Oboje dobrze wiedzieliśmy, że tato nigdy by go nie tknął. Za bardzo go kochał i był z niego dumny, żeby to zrobić. Śmiało mogę powiedzieć, że to Harry jest faworytem mojego taty, nie ja. Harry szybko wybiegł z pokoju, a my wróciliśmy do oglądania filmów. Oglądnęliśmy dwie części igrzysk śmierci, zanim wszyscy zgłodnieli, z wyjątkiem mnie oczywiście. Zaczęłam tłumaczyć im, że nie jestem głodna, bo najadłam się paluszków, ale oni nic sobie z tego nie zrobili. Dosłownie siłą zaciągnęli mnie do kuchni. Obrażona usiadłam na krześle i posłałam każdemu z nich gniewne spojrzenie.
-Masz - powiedział Zayn, stawiając na stole miskę z zupą pomidorową. Skrzywiłam się, odsuwając ją z daleka od mojej twarzy - Coś nie tak Chanel? Przecież to twoja ulubiona - powiedział na jednym wdechu, uparcie przyglądając mi się. Wydaje mi się, że jego cierpliwość powoli znikała.
-Nie chcę jej, bo zwyczajnie nie jestem głodna, kolego - wyjęczałam zachrypniętym głosem. Uparcie skrzyżowałam ramiona na piersi, odmawiając jedzenia czegokolwiek. Nim mulat zdołał mi odpowiedzieć, Niall stanął obok Zayn'a i mu przerwał.
-Nie wydurniaj się tylko jedz, oboje wiemy że nie jadłaś cały dzień i jesteś głodna, koleżanko - przerwał dosłownie na sekundę, aby potem głośniej dodać nacisk na ostatnie słowo. Zmrużyłam oczy i zrobiłam obrażoną minę, patrząc nie niego spod rzęs - Nie patrz tak na mnie tylko jedz - dodał siadając obok mnie.
-Próbujesz być na niego zła? Bo szczerze mówiąc to wygląda strasznie zabawnie - Zayn zapytał śmiejąc się ze mnie. Pokręciłam głową przecząco, przenosząc na niego mój obrażony wzrok. Niall wziął do ręki miskę z zupą i zabrał mi łyżkę z dłoni - No dalej Chanel, bądź taka miła i otwórz usta! - krzyknął Zayn śmiejąc się.
To było dla mnie niezręczne, więc gwałtownie poprawiłam się na swoim krześle. Zobaczyłam jak nałożył trochę zupy na łyżkę i pokierowałam ją w moją stronę. Otworzyłam usta i niechętnie przełknęłam zupę. Odruchowo odsunęłam jego dłoń i skrzywiłam się, jęcząc cicho. Ta zupa w smaku, nie przypominała, mojego ulubionego dania. W tym samym momencie do kuchni wszedł lekko podirytowany Harry. Posłał nam głębokie spojrzenie.
-Robimy dzisiaj imprezę - powiedział szybko na jednym wdechu. Musiałam wyostrzyć słuch, żeby zrozumieć co powiedział. Po chwili do mnie dotarło. Harry zorganizował imprezę.

Rozdział jest trochę późno, ale to dlatego, że nie wiedziałam jak się za niego zabrać i co w nim będzie. Jak się domyślacie, Harry zorganizował imprezę, o której wspominałam na początku opowiadania. Kompletnie o tym zapomniałam, ale dziewczyna w komentarzu mi o niej napisała, za co jestem jej wdzięczna. Podliczyłam głosy i wychodzi na to, że nie będzie gwałtu. Rozdział pisałam cztery dni, trochę długo prawda? Zazwyczaj zajmuje mi to pół dnia, ale teraz było trochę inaczej, ze względu na to, że już myślami jestem kilka rozdziałów dalej. Opracowałam większość z nich, oprócz tego, stąd te spóźnienie. Za jakiekolwiek błędy przepraszam, ale jak zwykle nie mam czasu aby go sprawdzić. Wpisujcie się do listy informowanych. 
Polecam: http://noloveallowed-fanfiction.blogspot.com